Hoofdstuk 25

Onder de bomen voelde ik me op een vreemde manier beschermd. Ik wist niet of dat te maken heeft met het feit dat we hier beschut waren of dat er een vreemde kracht over ons waakte. De nimf ging ons voor en het leek of er paden opende voor haar voeten. Waarschijnlijk waren we hier alleen nooit doorgekomen.
Na een paar uur lopen stonden we stil. Een paar minuten stonden we daar te wachten en ik had het gevoel dat we geobserveerd werden. Ik had gelijk.
Een paar wezens kwamen lenig uit een boom gesprongen. Dit moesten de elven zijn. Ze waren prachtig. De eerste elf, een vrouw, had donker haar en heldere ogen. Ze had puntoren, die opvallend boven haar haar uitstaken. Ze droeg geen jurk, maar een broek. Haar kleding leek in de basis wel wat op die van mij, maar de stof was veel mooier en er zaten kleine details in die het een mysterieuze schoonheid gaf. Ze keek me recht aan en opeens voelde ik een schok van herkenning. Het leek of ik die ook zag in haar ogen, maar het moment was snel voorbij. Het moest verbeelding zijn geweest.
Ze was duidelijk de leider van dit groepje en ze begon te praten: 'Wij verwelkomen onze gasten. Kasandra, met magische kwaliteiten. Leona, de onbetwiste leider.' Bij deze uitspraak vlogen Roelofs wenkbrauwen omhoog. Hij was hier duidelijk niet blij mee. 'Roelof, die zijn zusje altijd zou beschermen.' Dat beviel hem wel. Nu was het mijn beurt. Ze keek me langer aan dan de anderen. 'Xandria. Avonturier en dochter van één van de grootste aller tijden.' Ik werd weer even verdrietig toen ze me aan mijn vader herinnerde. Ik had door alle gebeurtenissen heen weinig tijd gehad om aan hem te denken, maar de pijn kwam af en toe in vlagen terug. Zoals nu.
'En Breyan. Ook jouw vader was groots, maar jij hebt een gevaarlijke erfenis.' Hij knikte zwijgend.
'Mijn naam is Methiel. Ik ben de leider van de bewakers van het eerste kwadrant. Daar bevinden jullie je nu. Ik heb jullie doorgelaten, omdat jullie in gezelschap waren van een nimf.' Ze knikte vriendelijk naar onze tijdelijke gids, die snel tussen de bosjes verdween.
'Nimfen kunnen mensen goed inschatten, maar ik heb gaven die me daarbij helpen. Ik ken nu jullie geschiedenis en jullie doel. Jullie zijn op zoek naar een schat, is het niet?'
We knikten.
'Maar dat is niet de reden dat jullie hier zijn, is het niet?'
Breyan schudde zijn hoofd.
'Ik kan niet goed zien wat het wel is. Een groot gevaar ligt voor jullie, maar het beeld is vaag.'
Ik keek snel naar Breyan. Kon ik het haar vertellen? Het was alsof hij mijn gedachten las. 'Doe maar.'
'We vluchten voor een draak.' Ik twijfelde. Moest ik haar met één of andere titel aanspreken?
'Een draak?' Ze keek bezorgd. 'Dus dat is het grote gevaar? Dat is nog groter dan ik me had kunnen voorstellen. Maar jullie zijn hier veilig. Zo lang jullie hier mogen blijven. Die beslissing is niet aan mij.'

We liepen nu dieper het bos in. Methiel leidde ons, de rest van de elven leken te zijn verdwenen. Leken... Ik had het idee dat ze ons vanaf de boomtoppen in de gaten hielden. De elf liep voorop en ik versnelde mijn pas om naast haar te kunnen lopen. Ze fascineerde me op de één of andere manier en ik moest er erachter komen wat er met haar aan de hand was.
Ze merkte mijn aanwezigheid op en begon te praten.
'Jullie zitten flink in de problemen.'
Hoewel ze me niet aankeek, knikte ik.
'Wees eerlijk, kunnen jullie ons helpen?'
Ze was even stil. 'We kunnen jullie bescherming bieden. Maar zoals ik al zei, mag ik daar niet alleen een beslissing over nemen.'
Ik zweeg. Ik wist wat ze bedoelde. Dat was het enige dat ze konden doen. Ze konden ons niet helpen de draak te verslaan. Ik wist ook dat ze ons hier niet eeuwig zouden willen houden.
'Wat moeten we doen?' Ik zei het meer tegen mezelf dan tegen haar, maar ze antwoordde me toch.
'Dat weet ik niet. Maar ik denk dat jullie het wel weten.'

Eigenlijk zouden mijn examens vandaag afgelopen moeten zijn geweest, maar Frans was uitgelekt. Jullie hebben het vast wel gehoord. Maar nu zijn morgen de examens officieel afgelopen en dan begint mijn vakantie!