Blanco

'Spiegeltje, spiegeltje aan de wand. Wie is het lelijkste van het land?' 'Jij! Jij bent de lelijkste van het land.'

Verbergen, haarzelf verbergen. Dat zou ze het liefste doen. Ontelbaar veel vragen galmen door haar hoofd, maar haar grootste vraag is nog wel 'Waarom ik?'

Haar leven is één grote twijfel. Balans is er niet te vinden. Het leven is een rechte lijn en zij loopt er naast. Af en toe lukt het haar om op die lijn te blijven, maar al snel verliest ze haar evenwicht, haar zekerheid. Ze neemt 2 stappen vooruit en 3 stappen terug.

'Jij? Onzeker? Dat geloof ik niet. Kijk eens hoe prachtig je bent.'

Al zegt de hele wereld dat ze mooi is. Geloven zal ze niet. Het beheerst haar leven. Neergeslagen ogen kijkend naar de grond.

Mensen kijken dwars door je heen. Je kunt een tijdje iets verbergen, maar op en duur zul je door de mand vallen. Mensen zijn net als spiegels. Je wordt geconfronteerd met jezelf. Confrontatie is het moeilijkste in het leven. Jezelf tegenkomen en daar dan tevreden mee zijn.

Elke dag ondervindt ze confrontatie. Spiegels worden vermeden. Stemmetjes spoken rond in haar hoofd 'Je bent niks waard.' 'Je doet niks goed.' 'Kijk nu eens naar jezelf.' 'Je bent een ongelukje.' Over elk stukje van haar lichaam heeft ze wat te klagen.

Meanwhile I'll hide my head
Here in this paper bag
Cause if I can’t see you
Then you can't see me
And it'll be okay
Fly little bee away
To where there’s no more rain
And I can be me.

Ze opent haar slaapkamer deur. Met zware stappen sjokt ze haar kamer binnen. Haar voeten schuren over het tapijt. Terneergeslagen trekt ze haar kleren uit. Naakt. Zo voelt ze zich. Ze strijkt haar haar achter haar oren. Een diepe zucht ontsnapt. Het licht gaat uit. Ze laat zichzelf in bed zakken. Elke avond is een kwelling.

Ontelbaar veel vragen galmen door haar hoofd, maar haar grootste vraag is nog wel 'Waarom ik?.'