(no subject)

Die avond nam Inge Lois mee naar haar volleybal training. Lois vond het erg leuk,maar ook moeilijk, Inge kon tenminste nog sporten. Maar Lois ging net zolang vechten totdat ze zelf ook weer op een topniveau zou komen. Maar er werd ook veel gelachen,vooral toen Lois bijna met rolstoel en al viel doordat ze een bal niet had zien liggen,en er toen tegenaan reed. Toen ze na de training bij Inge waren, kwam Lois er achter dat er ook wel praktische dingen waren die heel lastig waren, toen Inge en Lois zich om aan het kleden waren, kon ze niet bij de broeken op de plaats waar Inge ze neer had gelegd in de kast, en ook de föhn pakken die op de kast lag lukte niet. Maar ondanks alles,lachte ze heel veel. Dat was ook wel een beetje om zich achter te verschuilen,voor Lois vooral. Ze wilde niemand laten zien dat ze onzeker was. En al helemaal niet aan Inge,want die had zoveel bewondering voor haar,omdat ze zo doorzette.
De volgende dag op school was weer vermoeiend,ze moest bijna elk uur van boven met de lift naar beneden, een ook de pauzes vielen niet mee,vooral omdat de aula niet erg rolstoelvriendelijk was,overal stonden stoelen of prullenbakken. Meteen na school moest ze naar het ziekenhuis,daar kreeg ze weer veel onderzoeken en gesprekken met artsen. De kans dat alles goed zou komen werd steeds kleiner. Daar baalde Lois ontzettend van,maar ze bleef positief,want nog niets was zeker. Morgen zou ze de uitslag krijgen, dan pas zou ze echt een conclusie trekken besloot ze.