Facinatie

Stil zat Lois naar een artikel in de krant te kijken. Het fascineerde haar. Ze had geen idee waarom. De kop van het artikel luide: meisje van 15 loopt dwarslesie op na ongeluk. Lois had het stuk wel 10 keer gelezen,en na 10 keer trok het nogsteeds haar aandacht. Het meisje lag in hetzelfde ziekenhuis als waar Lois nu lag. Ze had net een knieoperatie gehad en moest tijdelijk alles met een rolstoel en krukken doen. Gek werd ze ervan. Ze kon niets goed zelf,zelf omkleden of naar de wc gaan niet. Ze vond het verschrikkelijk om afhankelijk te zijn van andere mensen. Ze had nog een hele lange weg van revalidatie te gaan. En dan moest ze toch leren accepteren dat anderen haar moesten helpen. Ze zag er ontzettend tegen op. Morgen,dan moest ze voor het eerst weer naar school. Lois was ontzettend bang,bang dat mensen haar zielig gingen vinden, en de blikken die haar na zouden kijken. Alleen al het denken daaraan liet haar al trillen op haar benen.
De volgende ochtend toen ze op school kwam,gebeurde na 5 minuten al waar ze zo bang voor was geweest. Meteen nadat ze uit de taxi was geholpen,waren er al vele blikken op haar gericht. Maar Lois was sterk,en zette door. Ze reed naar haar vriendinnen toe,die ontzettend blij waren om haar te zien. Gelukkig stonden ze altijd voor haar klaar. Vandaag zou ze naar school met Inge, een vriendin van Lois mee gaan,omdat ze thuis nog allerlei aanpassingen aan het maken waren. Bij Inge waren de aanpassingen er al,omdat ze een broer had die ook in een rolstoel zat.
De bel ging,en de lessen begonnen. Lois kon zich moeilijk op de lessen concentreren. Veel leraren behandelde haar alsof ze een klein kind was, wel vijf keer per les vragen of het echt wel ging,en ook of ze het wel snapte en bij kon houden. Na het eerste uur moest Lois naar de decaan komen. Ze was heel aardig,en Lois had altijd een goede band met haar gehad. Lois deed voorheen veel aan sport vooral hardlopen ,en had ook vaak wedstrijden in plaatsen die niet langs de deur lagen. Op deze school kon ze sport en school het beste combineren. Maar lois wilde door gaan met sporten,niet zoals eerst,maar wel op een andere manier. Het gesprek met de decaan luchte op, Lois kon vrijuit zeggen dat ze het vreselijk vond hoe de leraren haar behandelden.
De rest van de dag was erg vermoeiend. Gelukkig kon Lois na het 5e uur al naar Inge’s huis, want dan had haar klas gym. En omdat het haar eerste dag was,mocht ze gaan. Toen ze bij Inge was,ging ze op de bank liggen,ook al was dat nogal moeilijk omdat ze aan een been niets voelde. Dat zou waarschijnlijk door de medicijnen komen,maar dat was nog niet zeker,daar voor moesten er nog veel onderzoeken gedaan worden. Maar nu voelde ze gelukkig ook geen pijn. Ze viel langzaam in slaap,en ze werd weer wakker van het drukke gepraat van Inge over gym,en wat ze allemaal gemist had. Ze had dus minstens een uur geslapen. Inge was blij dat Lois er was, haar ouders waren altijd veel weg,en in een groot huis ben je al snel heel eenzaam. Met Lois was het weer gezellig in het huis. Ze aten al vroeg,de ouders van Inge waren geweldig vond Lois. Ze deden tenminste niet zo bezorgd als haar eigen ouders,die vroegen om de minuut of alles wel ging. Lois vond het irritant,maar wist vanbinnen dat zij het gewoon heel moeilijk vonden. Omdat ze wisten dat de kans beston dat de gevoelloosheid in haar been zou blijven,als het niet van de medicijnen kwam.