Teen 25.

Zuchtend gooide ik de voordeur dicht. Ik ben echt niet meer gewend en al dat werken! En dan zo lang rechtstaan tijdens de operaties!
Ik gooide mijn tas op tafel en trok mijn jas uit. Ik liep de woonkamer in en maakte een 'aww' geluidje bij het zien van Louis en Esmay en Charlotte die alle drie lagen te slapen. Ik tilde Charlotte op en droeg haar naar haar kamer. Vervolgens liep ik naar de woonkamer om een dekentje over Esmay en Louis te leggen. Ik glimlachte en liep naar mijn kamer. Ik vond mijn gsm op mijn bed. Ik wist dat ik hem daar vergeten was! Ik had een gemist oproep van Liam. Ik glimlachten en liet mezelf in mijn bed vallen terwijl ik hem terugbelde.
'Heeey.' Zei ik toen hij opnam. 'Heey daar, is Louis nog bij je?' Vroeg hij meteen.
'Ja waarom?' Vroeg ik en ik begon aan het kussen te pulken. 'Oh Harry vertrouwt hem gewoon niet.' Antwoordde hij grinnikend. Ik lachte zachtjes.
'Wanneer zie ik je nog eens?' Vroeg hij daarna. 'Ik moet morgen werken... Maar je kan tijdens de lunch altijd wel eens langskomen?' Stelde ik voor.
'Klinkt goed!'
We praten nog zeker 3 uur over vanalles en nog wat. Het is raar hoe je met een persoon kan blìjven praten. Dat kan ik zelfs met Esmay niet...
Maar na 3 uur besloot ik toch maar te gaan slapen. Ik zag Liam morgen toch dusja. Ik hoefde maar een paar uurtjes zonder hem door te brengen. Dat overleef ik wel.

De volgende morgen

De volgende morgen trof ik Esmay en Louis nog steeds slapend aan. Gosh wat waren ze schattig! Ik piepte even binnen en Charlotte's kamer maar ook zij lag nog te slapen. Ik drukte nog snel een kusje op haar voorhoofd en vertrok naar het ziekenhuis.

Ik liep de locker ruimte in. Verschillende chirurgen -waaronder Alex- waren diep in gesprek. Ik liep voorzichtig naar hem toe. April en Cristina, en Derek zagen me maar zeiden gelukkig niks tegen Alex. 'BOO!' Riep ik luid en ik gaf hem een por in zijn zij. Hij sprong zeker een meter in de lucht. Ik barstte in lachen uit. 'Got ya!' Riep ik lachend en ik maakte een vreugde dansje. Opeens verdween de grond onder en hing ik over zijn schouder te benglen. 'Got ya.' Grinnikte hij. 'Zet me neer! Zet me neer!' Riep ik en ik begon dramatisch te gillen. Hij lachte en zette me weer op de grond. 'Karev, McFly. Als jullie het klein kind willen uithangen ga dan maar bij het dagverblijf voor de peuters werken.' Ik draaide me om en daar stond Dokter Bailey. Ze is niet de baas van het ziekenhuis maar heeft over ons ALLES te zeggen. Ze kan ook best streng zijn... 'Sorry.' Zei ik snel. Ik beet stevig op mijn onderlip om niet weer te lachen. 'En trouwens McFly, moet jij niet de andere verpleegsters zijn?' Vroeg Bailey me. 'Uh ja, normaal wel maar ik heb het hier best wel naar men zin.' Antwoordde ik zachtjes en ik begon ongemakkelijk aan de puntjes van mijn haar te prutsen. Ze keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Ik moet gaan zeker?' Vroeg ik en ik gebaarde naar de deur. Ik zei Alex nog snel gedag en liep de locker ruimte uit. Een nadeel aan verpleegster zijn, als een van je beste vrienden een chirurg is: Zie je die dus amper.