Chapter Two

''An... Ik moet echt even met je praten, en alsjeblieft negeer me niet'' zegt die dan.
''Uh... Oke wat jij wilt. Je krijgt twee minuten, daarna ben ik weg.''
''Oke, heel erg bedankt. An, dit was helemaal niet mijn bedoeling. Ik wou dit helemaal niet, ik heb me er in mee laten slepen.'' Hij begint nu opeens heel zielig te doen, en het slachtoffer uit te hangen. Daar trap ik mooi niet in.
''Tuurlijk. Daarom steek je ook je tong in iemand anders, voor maanden lang. Alleen omdat je het eigenlijk niet wou en je je mee liet slepen. Sure!'' Ik wil boos weg lopen en draai me al om, maar dan voel ik weer die hand op mijn schouder en wordt ik teruggetrokken.
''Alsjeblief An. Ik heb dit niet met opzet gedaan! Ik wou dit niet! Ik wou je geen pijn doen! Ik houd verschrikkelijk veel van je, en ik trek het niet als ik je kwijt raak''. Hij begint nu echt heel pissig te worden.
''Daar had je eerder aan moeten denken. Het is over Luke, en het zal nooit meer iets worden. Ga maar terug naar die bitch van een Sanne. Ze kan je geven wat je wil.'' Nu loop ik toch echt hard weg, en ik word ook niet meer tegen gehouden. Ik kijk nog even achterom en dan zie ik hem helemaal verbaasd staan. Wat denkt die dan, dat ik als een hondje bij hem terug kom en dat ik alles maar kan vergeten? Niet dus!
Snel loop ik de school uit. Ik ga echt niet meer terug naar de les. Dan maar vijf uurtjes skippen. Want normaal heb ik elke maandag les tot het zevende. Ik lever morgen wel een briefje in, dat ik onverwachts ergens heen moest. Ik vraag Liz wel. Ze is altijd pro in briefjes schrijven, en ze heeft het bal vaker voor me gedaan. De leraren trappen er altijd in. Ik pak mijn fiets, stop oortjes in mijn oren en zet snel een nummer op. One Direction met Summer Love. Snel voel ik alweer de tranen achter mijn ogen branden, maar probeer ze te negeren en fiets snel door naar huis.
Eenmaal thuis dump ik snel mijn fiets voor het huis en gooi de deur open. Ik ren zo snel mogelijk de trap op, dump mijn spullen en spring op bed. Ben ik blij dat mijn ouders niet thuis zijn, anders gaan die ook nog helemaal vragen en doorvragen wat er aan de hand is. Daar heb ik nou echt geen zin in. Nu vallen de tranen over mijn gezicht heen, en kan ik niet meer stoppen.
Snel pak ik de telefoon uit de gang en ga ik in mijn vensterbank zitten. Het is regenachtig vies weer. Ondertussen stormen de tranen maar door. Snel druk ik het nummer van Liz in. Ze is mijn enige redding van vandaag. Hij gaat over. Met een beetje geluk neemt ze op, want zij zit natuurlijk ook gewoon in de les.
"An, dit is niet echt het moment om te bellen. Nu moest ik snel tegen de leraar een smoes verzinnen, dat ik naar de wc moest. En dat koste heel veel moeite. Ik hoop voor je dan het belangrijk is'' zet Liz lachend. Maar dan begin ik te snikken, ze hoort het kennelijk Ze houd meteen op met lachen.
''Wacht, sorry. Ik meld me ziek en ben binnen een kwartier bij je''. Dan hangt ze op, nog voordat ik iets terug kan zeggen. Ik leg de telefoon terug, en ga weer op de vensterbank zitten. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het pas net elf uur is geweest. Pff nog een hele dag voor me. Hoe hou ik dit vol?