[001] Niall James Horan

Steeds weer spookt het zelfde zinnetje door mijn hoofd terwijl ik uit het beslagen auto raam kijk. Mijn spiegelbeeld is troebel maar ondanks dat weet ik maar al te goed hoe slecht ik er uit zie. Mijn blonde haren hangen slap langs mijn gezicht, mijn blauwe ogen waren rood omrandt, mijn gezicht bleker dan normaal en mijn wangen lichtjes ingevallen door het feit dat ik afgevallen was. Ongemakkelijk wriemel ik aan mijn iets te grote rode shirt terwijl ik met mijn ogen de regendruppels volg die langs het raam naar beneden glijden.Het lijkt haast alsof ze een wedstrijd aan het doen zijn ook al is dat niet zo. De eerste die beneden is, is namelijk ook de eerste die die voorgoed verdwijnt.

'Ze zijn dood.. ze zijn dood.. ze zijn dood..'

Weer spookt het door mijn hoofd waardoor mijn ogen waterig worden. 'Meneer Horan, we zijn er.' Hevig knipper ik met mijn ogen om de tranen er uit te laten verdwijnen. 'Oke,' breng ik uit. Mijn stem klinkt onnatuurlijk. Ik open het portier van de auto waarna ik uit stap. Precies in een diepe waterplas die mijn witte supra's iets donkerder laten kleuren. De regen voelt koud aan. Snel loop ik naar de chauffeur toe die bezig is mijn bagage uit de achterbak te laden. Ik ril eventjes en trek mijn mouwen wat beter naar beneden. Binnen no-time had de regen me helemaal doorweekt. De chauffeur geeft me de bagage aan. 'Dankuwel.' Ik moet hard praten om boven de hevig waaiende wind uit te komen. Hij glimlacht naar me en stap dan weer de auto in. Mijn bagage pak ik op en ik loop met lood in mijn schoenen naar het grote huis voor me.De buitenkant was wit en de voortuin was gigantisch en netjes verzorgt. Ik stap het pad op. Het grind maakt krakende geluiden onder mijn gewicht. Even haal ik diep adem en zet mijn koffers neer waarna ik op de deurbel druk. De bel is zelfs buiten te horen. Het is een snerpend geluid dat niet bepaald fijn klinkt. Voetstappen komen steeds dichterbij en niet veel later word de voordeur open gedaan. Een vriendelijk uitziende vrouw staat voor mijn neus. 'Hallo, jij bent vast Niall Horan?' Vraagt ze met een vriendelijke glimlach en ze steekt haar hand naar me uit. Wat voor indruk moet ik nou wel niet maken? Een paar keer haal ik trillerig adem om mijn zenuwen te bedwingen. 'Ja klopt,' weet ik er zo normaal mogelijk uit te krijgen. Rustig geef ik haar een hand. 'Ik ben Tricia,' stelt ze zichzelf voor.