Proloog

Het is een meisje. Hij was verbaast, teleurgesteld en woedend tegelijkertijd. Hoe kon dit gebeuren? Hij was toch altijd een goed mens geweest? Hij had goed voor zijn vrouw gezorgd en was altijd trouw aan haar geweest. Hij was geen nederig man, maar je mocht laten zien wat je had. Toch? Een meisje. Steeds meer drong het tot hem door. Een meisje. Ze lag daar stil in de armen van haar moeder.Ze huilde niet. Hij wilde niet naar haar kijken. Het onder ogen zien. Een meisje. Hij liep de kamer uit. Frisse lucht, dat had hij nodig. Hij ging naar buiten en keek rond. Niemand te zien. Natuurlijk niet, het was midden in de nacht. De maan scheen helder en de sterren twinkelden. Een perfecte zomeravond. Bijna, dan. Er miste nog 1 ding in zijn leven: een zoon. Een sterke, jonge elfenkerel, die geschikt was het koninkrijk over te nemen. Maar hij had geen zoon. Hij had een dochter. Hij ademde de koele lucht in. Het deed hem goed. Hij werd rustiger. Misschien was het toch niet zo erg. Het was niet alsof het koninkrijk zou instorten. Langzaam draaide hij zich om. Hij liep rustig het paleis weer binnen, terug naar de kamer. Zijn vrouw had het meisje nog steeds in haar armen. Het meisje draaide zich om in haar moeders armen en rekte zich uit. Door het coconnetje op de rug van het meisje, scheen een beetje rood. Deze cocon bevatte haar vleugels en zou ongeveer een week na de geboorte openscheuren, zodat de vleugels eruit konden. Hij had nu de kans om haar goed te bekijken. Het kleine beetje haar dat ze had, was blond. Haar gezicht leek op dat van haar moeder. Mooi. Ze opende haar ogen, ze waren groot en bruin. Ze keken naar hem. Hij wilde zijn blik afwenden, maar kon dat niet. Dit meisje had iets, ze was bijzonder. Hij voelde het. Ze sloot haar ogen weer en viel in een diepe rustige slaap.