Spijt en een beetje verdriet.

Het spijt me.
Ik weet niet hoe jullie erover denken, maar ik heb er spijt van, spijt van tot wat onze vriendschap is geworden.
We waren beste vriendinnen, niemand kon ons ooit scheiden, altijd waren we samen.
Als ik er aan terugdenk, aan alles wat we samen, met zijn drieën gedaan hebben, dan doet het me pijn. Ergens in de buurt van mijn hart.
Als ik aan onze tijden samen terugdenk, pleng ik nog wel eens een traantje. Gewoon, omdat het me verdriet doet.
Herinneren jullie je nog dat we samen op ballet zaten? Of turnen?
Ik bakte er niks van, maar met jullie erbij maakte dat niks uit. Met jullie erbij, vond ik het leuk.
We hebben samen op het podium staan dansen bij de jaarfeesten op onze school, we hebben met de rest van de klas meisjes-pakken-jongens-pakken op het schoolplein gespeeld, we hebben samen meegemaakt dat jouw vader, Lara, dat hij de dood vond.
Het was een tragisch verlies; hij was te jong om te gaan. Hij liet jou, je zus en je moeder achter. Maar we hebben ons er met zijn drieën en nog meer mensen erdoorheen geslagen.
En Romy, herinner je, je nog die keren dat we met je vader gingen zwemmen, of bij hem gingen logeren? Wanneer we bij hem bleven logeren, zouden we naar de overburen gaan en op hun grote trampoline springen. Net zolang tot we moe waren, dan zouden we op de trampoline gaan zitten en eventjes uit rusten.
We hebben pokémon, totally spies en nog veel meer andere dingen op die trampoline nagespeeld. Vooral dingen waarin je kon ‘vechten’, hebben we nagespeeld, want op die trampoline kon je trucjes doen.
Het spijt me.
Het spijt me dat de dingen zijn gelopen zoals ze zijn gelopen.
Het stopte en begon toen we naar de middelbare school gingen.
Onze vriendschap bloedde dood en het uit elkaar groeien begon.
We gingen weliswaar naar dezelfde school, maar dat maakte niks uit.
Als ik terugkijk, had ik het al kunnen voorzien. We waren en zijn alle drie erg verschillend.
Lara, jij bent populair en hebt veel vrienden, je behoort tot het standaard groepje dat elke klas wel bezit. Je gaat uit en wie weet, drink je al.
Romy, jij bent nog een beetje kinderlijk, sportief en haalt goede cijfers, of je populair bent durf ik niet te zeggen, maar vrienden heb je wel, dat is iets dat ik zie.
En ik? Dat kinderlijke ben ik ontgroeid, ik spendeer mijn tijd met schrijven, lezen en met mijn vriendinnen omgaan. Ik mag dan wel niet populair zijn zoals jij Lara, maar toch heb ik ook mijn vriendinnen.
We zijn alle drie erg verschillend, en zijn dat eigenlijk altijd al geweest.
Het was te voorspellen dat die zou gebeuren, maar toch voel ik spijt.
We hebben zoveel dingen samen gedaan, zoveel meegemaakt: acht jaar van ons leven hebben we samen, zij aan zij, doorgebracht!
Soms wens ik nog even terug te kunnen gaan in de tijd, om te kijken hoe het er met ons aan toeging. Om nog één keer onze onschuld en onwetendheid, en onze vriendschap mee te kunnen maken.
Maar dat zal helaas niet gaan: ik accepteer waar ik nu sta in het leven, maar ik zal altijd een beetje heimwee hebben naar vroeger, dat kan ik niet ontkennen.
Wanneer ik vanavond wat te drinken neem, zal ik nog even terugdenken en een glas cola op het verleden drinken. Ik zal jullie geluk in het verdere leven wensen.
Dat het jullie goed moge gaan!