Behind the Red Curtain : Arrived in Amsterdam

Amsterdam,28 mei 2013

Lieve tante,

Ik ben veilig aangekomen in Amsterdam. Het grote indrukwekkende Amsterdam. Je verdwijnt hier in de mensenmassa, je verdwijnt in de architectuur, je verdwijnt in de straten. Ik voel me bijna zo goed als thuis. Het gevoel dat je verdwijnt in alles is mij immers bekend...

Maar goed niet zo zwaar, ik ben naar Amsterdam gegaan om mezelf te ontdekken. Of liever gezegd te herontdekken, want ik weet toch wie ik nu ben een klein, klein meisje van 16. Een meisje dat stil is en het liefste als een enge creeper staart. Een meisje dat stil is, maar het liefst hoop ik dat iemand elke 2 seconden iemand naar mij toekomt om een een praatje te maken.

Wat ik nu ben:

- Klein

- Stil

- Onzeker

- Een Creepy persoon dat staart

- Roodharig

- Wees

Tsjah, aan het kleine kan ik niet zo veel doen en met mijn rode haar kan ik wel leven. En wees klopt eigenlijk niet, want ik heb een vader, maar hij heeft dus geen dochter. Nou hij heeft wel een dochter, zelfs 3! Maar mij heeft hij niet. En ik weet dat u er van overtuigd bent dat ik hem met mijn bestaan moet confronteren, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen. Waarom zou ik deze man in verlegenheid moeten brengen? Zijn hele leven op z'n kop zetten en dat van mij!

Lieve tante, Dear auntie

Hoe gaat het met u? Ik maak me wel zorgen om u, zo alleen. Ja, ik weet het u bent niet alleen. Maar u bent zonder mij of liever gezegd ik ben zonder u, daar maak ik me meer zorgen over denk ik.

Ik ga denk ik een frappucino halen, home,

Liefs Flanney