A Devil With An Angel Smile

Jade
Ik sloot de deur en draaide de sleutel om. “Sorry Dylan, maar dit is te gevaarlijk voor je.” Ik was even stil. “Siva! Zorg dat de auto klaarstaat!” “Waar gaan we heen?” vroeg hij opgewekt. Ik grijnsde. “Naar het laagste gebied.” Siva sprong meteen op en ging alles klaarzetten terwijl ik mijn mantel pakte. “Een paar wapens kunnen geen kwaad,” murmelde ik, “want ze mogen natuurlijk niet weten wie ik ben.”
Ik daalde de trap af. Siva stond beneden te wachten. “Wel, wel miss. Je had toch gezegd dat je je niet ging bemoeien?” “Davi!” reageerde Siva geshokt. “Ach hou je erbuiten!” “Nee! Nu zie je waarom ze mij kiest en niet jou!” “Wat?!? Jij kleine ...!” “Zwijg! Davi jij hebt geen recht om over dit te spreken en Siva hou je emoties onder controle. En nu wil ik vertrekken. Begrepen?” beide knikte en Davi maakte zich uit de voeten.
De auto stopte voor de poorten van een pakhuis. “Je hoeft niet mee te gaan als je bang bent.” Hij schudde zijn hoofd. “Goed dan. Als ik me het goed herinner vecht jij met wakizashis, toch?” “Ja.” Ik gooide de kleine zwaardjes naar hem. Hij glimlachte naar me, maar zijn ogen waren dichterbij het wenen dan bij het lachen. “Gaan we?” Vroeg hij. Ik wist dat hij vechten haatte. “Ja... laat me even de omgeving chekken oké?” ik stapte uit en zei zo vlug ik kon een spreuk. “Sorry Siva, maar je zult dit moeten overslaan. Ik wil niet de reden zijn dat je uit elkaar valt.” Achter me hoorde ik hem schreeuwen en tegen de autodeur bonken, maar ik ging door.

“Stop! Wie...” voordat hij zijn zin kon afmaken zat mijn mes tegen zijn keel. “Waar is Manuel?” ik schrok van mijn eigen stem. Hij klonk zo koud en emotieloos. “W...wie B..ben” ik drukte de punt van mijn mes in zijn keel. “Beantwoord mijn vraag.” “H...hij is bij h...het controle pa...paneel!” ik stopte het mes weg. “Bedankt voor de info.” Hij greep naar zijn keel en keek me aan. ‘Monster!’ zonden zijn ogen naar me. “Ja. Dat is wat ik ben. Een monster.” Mompele ik terwijl ik me een weg baande naar de controle kamer. Voordat ik aankwam waren er nog een paar mensen die me het moeilijk wilde maken, maar één voor één vielen ze neer en keken ze me aan met dezelfde ogen.
Ik deed de deur open. “Manuel?” “Oh? Ik had Dylan verwacht. Wat brengt jou hier Jade?” “Manuel” zei ik dreigend “Jaja ik weet het. Als ik Dylan nog één keer aanraak dan ...” hij stopte toen het mes midden in het scherm terechtkwam. “Shit! Ben je gek ofzo?” “Ik heb je al zo vaak de kans gegeven smiecht.” Manuel begon te lachen. “Dus je hebt eindelijk besloten er wat aan te doen? Hahahaha! Wat ga je doen? Je twee machtige vrienden om hulp vragen? Katherina en Seb dat waren hun namen toch?” “GENOEG!” de kamer begon te trillen. “What the hell!? Wat voor truk is dit?! Leg uit jij ..” “ZWIJG!” Manuel hield geshokt zijn mond. “Ik geef je nog één kans. Blijf uit Dylans buurt of ik maak van deze kamer jouw graf.” Hij staarde me stilzwijgent aan terwijl ik uit zijn zicht verdween