A Devil With An Angel Smile

Ik stapte in de kamer. Overal waren groepjes mensen aan het praten. Ik zuchte geïriteerd. Waar is mijn contactpersoon? “Sorry mevrouw, maar hebt u een reservasie?” ik bekeek de ober met een kritische blik. Het was een lange, maar goed gebouwde jongen. Goed genoeg voor in het leger te kunnen ... als er nog oorlog was teminste. “Ja. Iemand met de naam blacksmith heeft me hier laten roepen.” De jongen zijn ogen werden groot. “Exuseer me. Ik wist niet dat u een belangerijke gast was.” “Don’t sweet the smal stuff.” Zei ik “Breng me gewoon naar hem.” “Jazeker mevrouw.” De Ober riep een dienstmeisje en zij bracht me naar een tafel. Tafel 13. Ironisch. Dacht ik. Er zat een vrouw en een man. “Mevrouw B. Welkom. Dit is Elizabeth.”
De vrouw knikte. Ik zuchte. “Moet je je niet voorstellen? Hoe onbeschoft!” zei de vrouw op een zagerige toon. “weet je soms niet tegen wie je het hebt? Heb je er al over nagedacht dat ik de 13de kan zijn?” ging ze verder met haar iritante toon. Ik zuchte voor de tweede keer. “Aangenaam mevrouwtje de aansteller.” Zei ik om haar de mond te snoeren. Ze hield inderdaad haar mond en keek beledigd. “Nu weet ik hoe de vrouw noemt, maar u hebt nog steeds uw voornaam niet gezegt. Ik zou die nu willen weten.” “Tyler Blackwood.” Antwoorde hij bloozend. “hmm. Ik veronderstel dat ze nep is. Ze heeft niet het juiste aura of het juiste karakter. Zet haar op het oorlogsveld en ze sterft binnen de 5 minuten.”
Ik viel met de deur in huis. Elizabeth begon te blozen “Hoe durf je! Goden en godinnen zijn onsterfelijk!” “Inderdaad. Zij zijn onsterfelijk, maar jij niet. Dus je bent niet de 13de godin. Het is onmogelijk dat zo’n iritant en kinderachtig persoon een godin is.” Tyler zat geshokt te kijken. Zoals altijd handelde ik vlug en wist ik meteen dat ook zij een bedrieger was. Ik draaide me on naar Tyler Blacksmith. “Was er nog iets anders mister Blacksmith?” vroeg ik beleefd. “Ah...! N...nee helemaal n...ni..niet.” stamelde hij. “Wees niet beschaamt. Elke amateur zou mensen zoals haar als een hoog persoon aanzien.”
Ik wist dat ik zijn trots schende, maar eerlijk gezegt kon dat me weinig schelen. Mensen betaalde me voor dit. Ik wist perfect wie de 13de was. Iedereen wou weten wie dus brachten ze de ene na de andere jonge vrouw naar me om te kijken of zij het was. Natuurlijk was er nog nooit iemand in geslaagd om haar te vinden. Langzaam stond ik op. “Tot de volgende keer.” Zei ik terwijl ik uit het restaurant liep.
Toen ik lang de achterdeur naar buitenging riep iemand me. “Jade!” ik draaide me om. “Jade hier! Achter de bakken.” “Wie...?” ik keek achter de bakken. “Dylan?!” geshokt keek ik naar mijn beste vriend. “Wat doe jij hier!” “Sst! Straks horen ze je.”