05

Zachtjes valt de deur achter mij in het slot. Ik zet mijn tas in het daarvoor bestemde kastje. Daarna hang ik mijn donkergroene jas aan de kapstok. Mijn rode sjaal, muts en handschoenen verdwijnen in de kist. Mijn schoenen zet ik op het schoenenrekje. Mijn vader zal trots op mij zijn. Alles staat op keurig op zijn plek, precies zoals hij het wil. Ik geloof dat er niemand op deze wereld is die netter is dan mijn vader. Alles in ons huis heeft zijn eigen plek en als Rachel of ik iets ‘verkeerd’ neerzetten, kunnen we een preek verwachten. Soms is het erg vervelend, maar vaak is het juist handig: in dit huis hoef je nooit lang naar je spullen te zoeken. Alleen in Rachels kamer ben je eeuwig bezig met het zoeken naar iets. Daar is het echt een bende, net als vroeger in mijn moeders studio.
Net als ik naar de grote woonkamer en keuken wil doorlopen, gaat de voordeur open. Rachel komt met een vermoeid gezichtje binnenstappen. Haar rode krullen zijn een beetje ingezakt en haar groene ogen lichten op als ze mij ziet. ‘Lizzy!’ ‘Hi Rach.’ Mijn zusje weet niet hoe snel ze haar jas uit moet doen. Ze gooit hem op de kapstok, smijt haar schooltas is een hoek en schopt haar schoenen uit. Even geef ik haar een waarschuwende blik. Mijn zusje begrijpt het meteen en pakt zuchtend haar spullen op van de grond en ze op de daarvoor bestemde plek. ‘Goed zo.’ Zeg ik expres extra kinderlijk. Rachel rolt met haar ogen en loopt door naar het leefgedeelte van ons huis. Grijnzend loop ik achter haar aan. Onze vader zit al klaar aan het kookeiland op een hoge kruk. Zo te zien heeft hij net thee gezet. De theetijd is in onze familie een erg belangrijk moment, omdat mijn vader, mijn zusje en ik dan eindelijk tijd nemen voor elkaar. De rest van de dag zien we elkaar eigenlijk nooit. Mijn vader is altijd op het kantoor of hij zit in de studeerkamer en mijn zusje is altijd bij vriendinnen of ze hangt wat buiten op straat. De enige regel bij ons die echt door ons allen wordt nageleefd is ‘5 uur theetijd.’ Vrolijk begroeten Rachel en ik onze vader. ‘Hi pap, leuke dag gehad?’ Mijn vader knikt. ‘Jazeker, het was erg interessant en mijn nieuwe collega’s lijken erg aardig.’ Ik glimlach. ‘Mooi, pap.’ ‘Hoe was jullie dag?’ Nog voordat ik mijn mond ook maar open kan doen, begint Rachel enthousiast te ratelen. ‘Het was echt zo leuk! Ik heb nu al zoveel leuke mensen ontmoet in mijn klas. Echt iedereen is vet spontaan en wil mij echt met van alles helpen. Ik heb zelfs al een paar vrienden gemaakt. Vooral een meisje, Hannah heet ze, is helemaal te gek.’ Ik zucht. Rachel heeft het uiteraard weer super voorelkaar: leuke klas, leuke meiden, leuke vriendinnen. Waarom kan mij dat nou nooit overkomen? Ik ben zo sociaalonhandig als de pest.
Dan merk ik dat de blikken van mijn vader en zusje allebei op mij gericht zijn. Waarschijnlijk willen ze weten hoe mijn dag was. ‘Eh ja, mijn dag was ook wel prima. Ik heb wel wat leuke mensen ontmoet. Vooral Ashton en Jasmine lijken we erg aardig.’ Mijn vader knipoogt naar me. ‘Pas je wel een beetje op jezelf?’ Ik knik. ‘Ja pap. Natuurlijk pas ik op mezelf en ook op Rachel.’ Verbaasd kijkt Rachel op. ‘Niemand hoeft op mij te passen. Ik let op mezelf.’ Ik lach. ‘Natuurlijk Rachie.’ Mijn zusje trekt een zuur gezicht en focust zich weer op haar thee. Dit levert een schaterende lach van mijn vader op. Dan richten we ons allemaal op de thee en gaat het gesprek alleen nog maar over koetjes en kalfjes, zoals het hoort tijdens de theetijd.

Zwijgend staar ik uit het raam. De muziek van All Time Low schalt hard door de woonkamer. Buiten flikkeren de lichtjes van de stad. Zuchtend pak ik mijn pen weer op en met veel tegenzin begin ik aan de volgende ingewikkelde som. Waarom heb ook alweer de moeilijkere wiskunde gekozen? ‘Omdat je later een goede baan wilt.’, fluistert een zacht stemmetje in mijn hoofd. Stilletjes begin ik met het oplossen van de vergelijking. Ik kan me vandaag alleen niet concentreren. Vanaf buiten klinken allemaal geluiden en de lichtjes van de gebouwen leiden me nu alleen maar af. Ook vind ik het vervelend dat het in huis juist zo stil is. Rachel is met Hannah en een ander meisje de stad in en mijn vader zit nog voor een late onverwachte vergadering op zijn kantoor. Normaal zou ik nu naar mijn moeder gaan. Dan zou ik daar uren zitten en gewoon vertellen over mijn leven en mijn ervaringen. Helaas zal dat vanaf nu niet meer gaan, aangezien mijn moeder is achtergebleven in het Verenigd Koninkrijk.
Als ik een punt in een assenstelsel wil aangeven, breekt mijn punt. Waarschijnlijk doordat ik met mijn hoofd niet bezig was met wiskunde. Geërgerd klap ik mijn boek dicht, waardoor mijn schrift van de keukentafel aflazert. Wat heb ik toch? Waarom kan ik mij niet concentreren? Ik wil het zo graag. Ik wil deze sommen zo graag goed maken en ik wil mijn lerares zo graag de indruk geven dat ik een goede en gemotiveerde leerling ben.
Stiekem weet ik natuurlijk wel waarom ik mij niet kan concentreren. In mijn hoofd spoken alleen maar de vier jongens rond: Ashton, Calum, Michael en Luke. Waar waren ze de tweede pauze? En Troy wat moet ik nog van die jongen verwachten?

#5SOSfact Luke's hond heet Molly

Super sorry dat het zoooo lang duurde!
Ik schaam me dood. ):
Het had alleen te maken met mijn examens enzo.
Ik hoef nu gelukkig alleen nog frans.
Het volgende hoofdstukje zal ik nog even duren, omdat ik donderdag naar Lissabon vertrek. (:
En sorreeeh voor dit saaie stukje. Het wordt echt nog wel leuk. (Hoop ik)

Liefs en kusjes,
Saskia.