1. SOTM 05/06-2013

De frisse nachtlucht streelde mijn blote armen maar ik had geen koud. In het stille bos vond ik een kleine open plek waar ik geen pottenkijkers verwachtte. Ik ging met licht gespreide benen in het midden van de open plek staan en liet al mijn spieren ontspannen. Na enkele minuten kon ik alle geuren en geluiden in het bos van elkaar onderscheiden, mijn zintuigen waren nu optimaal ontwikkeld. Nog even later was ik me bewust van elke spier in mijn lichaam, ik voelde me enorm sterk. De horloge rond mijn pols duidde 1u10 aan en ik voelde de lichte tintelingen tussen mijn schouderbladen al. Het gevoel werd steeds sterker en precies op het moment dat de secondewijzer recht omhoog stond, voelde ik mijn rug openscheuren. Het deed geen pijn, het was een raar, maar vertrouwd gevoel. Het was 1u11, mijn tijd ging in. Ik bewoog even met mijn schouders om te wennen en spande toen al mijn spieren op. Enkele seconden later vloog ik boven het bos, in de lucht gehouden door de vleugels op mijn rug. Ik haalde het potje uit mijn broekzak en opende het. De kruidige geur van het poeder dat erin zat kwam me tegemoet en ik gaf mijn vleugels de opdracht sneller te gaan. Om 2u22 stond ik terug aan de grond. Het potje was leeg, ik had het gedaan. Ik voelde mijn vleugels krimpen en mijn zintuigen afzwakken. Even later was ik weer het gewone meisje, in een donker bos. Mijn euforie ging snel over. Terwijl ik met mijn armen stond te zwaaien om mijn spieren los te maken, werden de vertrouwde bosgeluiden verstoord door het geluid van brekende takken. Ik verstijfde en draaide me in de richting van het geluid. Voor mij stond een jongen. Hij keek betrapt en ik zag twijfel in zijn ogen. Wegrennen of blijven staan?
Ik zuchtte diep en stapte op hem af, aangezien hij had beslist te blijven staan. Dat maakte het voor mij alleszins makkelijker.
“Wat doe jij hier nog zo laat in de bossen?” vroeg ik hem op een vriendelijke toon.
“Ik kan hetzelfde aan jou vragen,” kaatste hij de vraag terug.
Ik moest erachter zien te komen of hij iets had gezien. Het was nog maar de tweede keer dat ik ontdekt werd. De procedure was simpel. Als iemand je zag met je vleugels moest je hem of haar het zwijgen opleggen. We konden het risico niet nemen dat de mensheid ons bestaan zou ontdekken. Maar omdat we niet zomaar moordenaars zijn, moesten we wel eerst controleren of hij wel echt iets had gezien wat hij niet had mogen zien.
“Maar ik vroeg het eerst.” Ik wilde gewoon snel weten of hij iets had gezien zodat ik naar huis kon. Maar de arrogante blik in zijn ogen deed me vermoeden dat het wel nog even zou kunnen duren. Ik kon natuurlijk een waarheidsserum maken, maar dat zou nog enkele dagen duren. En dan moest ik hem ofwel zolang vasthouden, ofwel laten gaan en later weer opzoeken. Maar dan kon het natuurlijk te laat zijn, als hij al anderen verteld had wat hij gezien had.
Gelukkig zijn mensen nieuwsgierige wezens en stellen ze snel vragen.
“Ok, ik maakte een wandeling, ik veronderstel dat dat nog toegestaan is?” De arrogantie in zijn blik was nu ook duidelijk te horen in zijn stem. Hij stelde geen vragen, veel kans dus dat hij mij pas had gezien als ik al terug gewoon op de grond stond.
“Natuurlijk mag dat. Ik deed net hetzelfde, maar nu ga ik wel terug naar huis.” Ik probeerde vriendelijk te blijven. Nu ik hem goed bekeek zag hij er best wel goed uit. Hij was ongeveer mijn leeftijd, schatte ik. Blonde krulletjes die mee dansten met de wind en een gezonde blos op zijn wangen, best wel knap dus.
“Dat is misschien geen slecht idee. Het bos is 's nachts geen plaats waar jonge, knappe meisjes als jij alleen moeten ronddwalen.” Hij lachte vriendelijk. De arrogantie nam precies toch wat af. Ik lachte vriendelijk terug en liep rustig weg van hem. Enkele seconden later hoorde ik hoe hij ook zijn wandeling verder zette. Ik wilde zo graag naar huis, maar dat kon nu even niet. Ik moest hem volgen, want hoewel ik het gevoel had dat hij niks had gezien moest ik dat natuurlijk zeker kunnen weten. En daarbovenop zou ik waarschijnlijk toch nog een waarheidsserum moeten maken, en daarvoor had ik zijn DNA nodig. Tenzij hij hem natuurlijk daarvoor verraad, door bijvoorbeeld iemand anders te vertellen wat hij had gezien.
Het zou nog een lang nacht kunnen worden.
Ik zat al 3 uur in een boom door het raam van de onbekende jongen te staren. Ik wilde gewoon naar huis gaan, maar ik had nog steeds geen zekerheid. Hij was namelijk gewoon thuis gekomen en gaan slapen. Ik zou moeten wachten tot morgen, dan zou hij vast met iemand praten.

Drie dagen later had hij nog steeds met niemand gepraat over het voorval die nacht. Ik was net aan het overwegen om het zo te laten toen er iets vreemds gebeurde.
Het was half 1, hij lag al een uur te slapen en ik wou net naar het bos vertrekken om mijn nachtelijke ronde te doen, toen zijn wekker afging. Ik wachtte even en zag hoe hij zicht aankleedde en