Revenge 7.

POV. Niall James Horan.

Mijn hoofd bonkte en schreeuwde voor rust, maar dat ging niet met vijf jongens in een huis. Al was het behoorlijk rustig voor ons doen, normaal waren we nu allemaal door elkaar heen aan het praten. Op dit moment was iedereen dood stil op sommige momenten was Harry wel aan het praten, maar dat duurde ook niet al te land. Dit kwam onder andere doordat hij opeens zo chaotisch en snel sprak. Net alsof hij afleiding zocht door te praten en alles zo snel mogelijk wou vergeten, maar wat zou Harry dan willen vergeten? Ook Louis was akelig rustig. De jongen die normaal niet stil kon zitten hing nu slapjes op de stoel, rusteloos voor zich uit te staren. Ik nam nog een hap van mijn boterham met nutella erop en legde het daarna weer rustig op mijn bordje. Ik was de enige die nu was aan het eten, terwijl normaal Liam ook altijd tegelijkertijd met mij ontbeet. Nu stond de Liam die altijd vriendelijk en sociaal was tegen een muur aan met zijn armen strak om zijn buik gevouwd en stond hij maar voor zich uit te staren. Ik hoorde iets vallen en draaide snel mijn hoofd om, waardoor het gebonk erger werd en ik even mijn ogen moest sluiten. Toen ik mijn ogen open deed zag ik nog altijd zwarte vlekken voor me, maar de pijn was wel al een stukje minder. Na een paar keer geknipperd te hebben, zie ik vaag het figuur van een bank voor me met als ik het goed had Zayn erop die zijn voeten op het salontafeltje had gelegd waar eerst nog een vaas stond. Normaal zou Zayn meteen de rotzooi opruimen, maar nu bleef hij bewegenloos zitten. Ja we waren allemaal veranderd in een korte nacht. Met moeite stak ik het laatste stukje boterham in mijn mond en slikte het door. Rustig stond ik op in de hoop zo de duisternis te vermijden, wat natuurlijk niet lukte. Ik wankelde even, maar wist me nog op te vangen aan de tafel. Toen het beeld voor mijn ogen scherper werd keek ik angstig rond om te kijken of iemand het had opgemerkt. Raar genoeg leek iedereen het of te negeren of het niet te hebben mee gekregen, wat raar zou zijn aangezien het nogal een harde klap was. Net toen ik mijn bordje in de afwasmachine had gestopt voelde ik iets trillen in mijn broekzak. Een geluksgevoel ging door mijn lichaam heen. Door de val van gisteravond was gelukkig mijn telefoon niet kapot gegaan al zat er wel een klein scheurtje in. Ik ontgrendelde mijn telefoon en zag dat ik een nieuw smsje had van een onbekend nummer. Allerlei vragen drongen door mijn hoofd. Normaal kreeg ik nooit smsjes van onbekende nummer, op een keer na van een fan. Ik dacht na over wie het kon zijn, maar kwam op niets uit. Er bleef maar een optie open, de sms openen en hem lezen. Nieuwsgierig klikte ik op de sms en opende deze. Mijn ogen vlogen over de regels waarna ik mijn telefoon van schrik bijna uit mijn hand liet vallen.

Hope you slept well, at least I did.
What I came to say is that you eat way to much.
Way to much, while there’re persons in the world who have nothing to eat. Egoist.
I chalange you to eat only one more slize of bread, if you won’t….
You’ll see what’ll happen then.