Hoofdstuk 17

Louvia POV

Nadat Elore vertrokken is blijf ik met tranen in mijn ogen achter. Iedereen kijkt me aan, met dank aan Elore. Ik voel hoe Amber's hand demijne neemt en me zachtjes naar achteren trekt. Uit de kring van toeschouwers. Ik geef haar een dankbare blik en loop naar mijn ouders toe. "Mam, mag ik nog even bij Amber blijven?" Vraag ik met een zo lief mogelijke stem. "Tuurlijk schat, ben je wel op tijd voor het eten? Misschien kan Amber mee-eten? We eten macaroni met kaassaus, wat denk je Amber? Eet je mee?" Reageert ze overenthousiast. Zoals altijd wanneer ik nieuwe vrienden maak. Daarom zijn ze ook altijd snel weer weg. "Dat lijkt me heel leuk." Reageert Amber al even enthousiast.

Amber en ik lopen over de drukke winkelstraat. Even de gedachten verzetten. Geld hebben we niet bij dus het wordt gewoon windowshoppen. "Kijk! Dat is een leuk kleedje!" Schreeuwt Amber in mijn oor. Fijn. Nu ben ik niet alleen belachelijk door de schoenen, maar ben ik ook nog eens doof. Ze rent zonder kijken de straat over naar de etalage. "Amber, wees voorzichtig!" Roep ik nog. Maar ze hoort het niet. Net op dat moment komt er een bus aan. Die toetert heel luid. Logisch, niet? Ik steek mijn hand op als verontschuldiging en loop verder achter Amber aan. "Ben je gek? Je had wel dood kunnen zijn!" Zeg is tegen haar. "Wat? Hoe bedoel je?" Antwoord ze doodleuk. Heeft ze serieus die bus niet gezien? "Die bus. Heb je die niet opgemerkt?" "Gast, die even normaal oké, er was helemaal geen bus. Anders zou ik heus niet zo roekeloos overlopen." Vreemd, ik zou toch zweren dat er een bus was. En die toeter, die heb ik echt wel gehoort hoor. "Misschien moeten we maar naar je huis gaan, je ziet dingen die er niet zijn. En het is toch bijna tijd. En ik heb honger."

Bij mij thuis aangekomen rennen we de trap op naar boven en laten ons op het bed vallen. "Open die brief nou!" Zegt Amber ongeduldig. Ze stuiterd zowat op en neer. Ik neem de brief uit mijn zak en terwijl Amber dichter naar me toe schuift open ik de envelop.