08

Met veel tegenzin verlaat ik mijn warme bed. Ik wrijf gewoon eens met mijn handen door mijn haar en ik ben klaar. Enkel nog mijn kleren aandoen en het is tijd voor ontbijt. Met mijn ogen half slapend hang ik aan de ontbijttafel te dromen. Mijn ogen springen toch wat open als ik Juliet de kamer binnen zie komen. Ze ziet er goed uit. Ok , ze kan wel grof zijn.. Maar man , ze is wel een lekker ding. Ik steek mijn hand in de lucht met een klein glimlachje als teken dat ze aan mijn tafel welkom is. Ik krijg enkel een knikje terug. Nu voel ik me toch wel soort van afgewezen. Ik wou alleen vriendelijk zijn. Zo subtiel mogelijk probeer ik mijn afwijzing te verbergen door te doen alsof ik in mijn haar wou wrijven… maar het valt wat op. Ik kijk rond me maar gelukkig zitten er nog niet veel mensen. “Oh nee…” denk ik stil in mijzelf als ik zie dat Zayn en Louis het gezien hebben. Iedereen behalve die gasten. “FAIL! ” Roept Louis luidkeels mijn richting toe. Ik doe alsof ik hun gelach niet hoor en roer nog wat door mijn cornflakes. “Je reputatie bij de meisjes ging maar in één richting, he Styles. ” Zegt Zayn kwetsend als hij naast mij komt neerploffen. “En het was niet naar omhoog!” Maakt Louis de zin lachend af. Ik krijg van hem een duw tegen mijn bovenarm. “Jongens , Het is ochtend en ik ben niet in de stemming.” Zeg ik stil en zuchtend. “Niet in de stemming? Niet in de stemming? Sinds wanneer is ‘wominazer’ Styles niet meer in de stemming?” Het geduw van Louis wordt harder. Ik wil het liefst negeren maar dan kom ik zwak over. “Laat me met rust, onnozelaars.” Zeg ik vlug en snauwend. Ik spring recht en stap snel , zonder hen nog een blik te gunnen, de kamer uit.

In de gang tref ik Juliet aan en ik ga naast haar lopen. “Goeiemorgen” zeg ik tegen haar.
“Goeiemorgen. Wat was dat? Met die gasten?”
“Oh… Louis and Zayn… Niets. Ze zijn gewoon… niet zo'n goede vrienden van mij…”
“Oke... Ben je al naar je kluisje geweest?”
“Nee, ik ga dat eerst doen, maar je hoeft niet op me te wachten, ik zie je in de klas.”
“Bye.”
Wow, wat was ze aardig. Ik denk dat ik gisteren best een goede indruk gemaakt heb, door haar notities bij te houden. Glimlachend wandel ik naar m’n kluisje. Wanneer ik het open valt er een klein briefje uit. Ik buk en graai het van de grond.

In de pauze maken we af waar we gebleven zijn. In de gymzaal.. Zorg dat je er bent. Aleen. – Louis

Ik slik even terwijl ik naar het slordige handschrift op het papiertje kijk. Louis en Zayn zijn nooit m’n beste vrienden geweest. Ze hebben me nooit gemogen. Waarom weet ik niet. Eerlijk gezegd ben ik een beetje bang, maar ik besluit om in de pauze toch naar de afgesproken plaats te gaan, want als ik niet kom opdagen, zal ik het alleen maar erger maken. Ik knijp het briefje tot een propje en laat het verdwijnen in mijn achterzak. Ik neem de boeken die ik nodig heb en slenter naar het lokaal. Economie roept.

De klok tikt verder. Ik dacht niet dat ik dit ooit zou denken maar: ‘Please, laat de les uitlopen!’ Kan ik me nog wat voorbereiden op wat er komen zal. Toch kan ik het gerinkel van de bel niet tegenhouden. Traag berg ik mijn boeken op en probeer zo lang mogelijk tijd te rekken. Uiteindelijk kan ik niet anders dan de klas verlaten. Met trage passen en een grote krop in mijn keel wandel ik naar de gymzaal, bang voor wat me te wachten zal staan. Hopelijk is het rap voorbij…
Ik neem diep adem en duw de klink naar beneden. Wanneer ik zie dat Louis en Zayn al op me staan te wachten, laat ik de deur ongemerkt op een kier. Je weet nooit dat er toevallig een leerkracht passeert…
“Zo... dat duurde lang, maar we zijn blij dat je er bent!” Louis’ schelle stemt weergalmt door de gymzaal. “Ga je zelf naar hier komen of heb je hulp nodig?” Het lijkt alsof ik Louis’ zijn vraag niet gehoord heb, want niet veel later word ik aan mijn kraag naar voren getrokken door Zayn. De moed zakt me nu al in mijn schoenen. “We zouden het leuk vinden als we een antwoord krijgen als we iets vragen. En omdat je dat niet deed, zullen we je moeten straffen. Is het niet, Zayn?” Zayn knikt en een grote grijns verschijnt op Louis’ gezicht. Zayn’s grip wordt sterker en Louis zet een stap achteruit. Ik merk dat hij zijn vuisten balt. Ik spreek mezelf wat moed in en even later lig ik op de grond. Een zoete vloeistof stroomt over mijn mond. Ik proef bloed. Louis en Zayn kennende, voelen ze zich nog niet voldaan nadat ze me één keer geslagen hebben, dus al gauw voel ik harde trappen en vuisten over mijn hele lichaam… ‘Even op je tanden bijten, Styles’ denk ik bij mezelf. Nog even en het is voorbij.
Door de pijn kan ik wel beginnen huilen. Maar dat mag ik echt niet doen , of ik kom nog zieliger over. Toch voel ik de zoute tranen over mijn wangen lopen. Shit. “Ga je wenen zoals een baby? Zielig! ” lacht Louis me uit. Na nog enkele pijnlijke trappen kan ik de pijn niet meer verdragen. “Stop!” probeer ik er uit te krijgen. Het enige wat ze doen is me uitlachen. En dat doet nog meer pijn dan het schoppen en slaan. Plots houdt het op. Ik hoor ze lachend afstand nemen. “Niet zo cool, he” wrijft Zayn er nog eens in. Met gesnik in mijn stem wil ik me verdedigen. “Ik haat jullie twee! assholes…” Meteen heb ik spijt als Louis mijn hoofd nog eens tegen de grond stoot. Ik laat een pijnkreet mijn keel verlaten en krimp helemaal in elkaar. “Denk maar niet dat je cool bent, Styles. Je denkt dat je dat bent, maar je bent gewoon een zielige drol.” Nadat Zayn me nog een laatste schop in mijn maag geeft, verlaten ze de sportzaal. Het is stil en het enige wat ik hoor is mijn gesnik. Hoe zielig kan ik zijn. Kon ik mijn tranen geen 5 minuten langer inhouden…