Foto bij Poezemoes

Mijn poes is vandaag, 27 mei 2013, gestorven. Dit is gewoon iets dat ik geschreven heb om het te verwerken.

Ga maar lekker slapen, poesje.

Je hebt het verdiend! De laatste maanden waren zwaar voor je. Je was vel over been. Je wankelde steeds als je ergens moest geraken en zelfs de lekkerste ‘vleesjes’ doe we aan je gaven, moest je soms overslagen. Je was op. Maar na 15 jaar met mij opgescheept te zitten, begrijp ik dat helemaal poezemoes.

15 jaar geleden ging ik naar mijn tante omdat er bij haar een nest poezen was geboren. Ik wou graag een poesje, dus ik mocht er één uitkiezen. Daar aangekomen, had ik mijn keuze meteen gemaakt: jij. Als bij wonder was je nog de enige poes die niet uitgekozen was. Dus het stond vast: jij werd mijn poes.

Zo fier als ik was, had ik je zelfs meegenomen naar het kleuterklasje om je eens te laten zien aan mijn klasgenootjes. Helaas was dat maar voor eventjes want ik moest in het kleuterklasje blijven en jij ging met ons mama terug naar huis.

Later hebben we nog geweldige momenten gehad. En steeds kwam je terug naar mij. Ik ben al lang de tel kwijt van hoe vaak je wel niet bij mij hebt geslapen.
Deze nacht sliep je alleen. Heel alleen op jouw kussentje. Maar ik weet dat je vredig in jouw slaap bent heengegaan. Ik neem het je niet kwalijk en ik zag het al een tijdje aankomen. Ik ben blij voor je dat je nu op een betere plaats bent.


Slaapwel Rakker!

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen