|| 15

Nadat de soep naar binnen gewerkt was hadden we nog tijd over. June stond erop om een spelletje te spelen, en dat wou ze nog winnen ook. En dan vooral de reactie toen ze verloren had; ‘Dat kan niet! JAKE JE SPEELT VALS!’ En natuurlijk kon hij het weer niet laten het erin te wrijven. ‘Haha, geef nou maar toe dat je faalt!’ En niet lang daarna lag het speelbord op de grond. Soms vroeg ik me echt af hoe deze twee familie van me konden zijn, ze botsten op zo´n beetje elk punt, en daar zat ik dan weer tussenin.
Die avond in bed slingerden allerlei gedachten zich rond in mijn hoofd. Door deze drukte was ik niet in staat in slaap te vallen, al helemaal niet in dit smaakvol ingerichte kamertje boven Telma´s bar. Ik trok de deken wat strakker over mijn koude lichaam heen endraaide mijn hoofd richting het gelakte bruine bed waar June in was gaan liggen.´June? Ben je nog wakker?’ fluisterde ik maar ik merkte al snel dat er geen enkele beweging te zien was; het enige geluid waren de diepe in- en uithalen van June’s luchtwegen. Ik draaide me geluidloos op mijn rug en richtte mijn blik naar het plafond, waar ik de patronen volgde terwijl ik diep in gedachten zonk. Ietwat onrustig viel ik die nacht in slaap.

´Eleanor schiet nou eens op!´ Riep June boos naar boven. Ik zat op de rand van het bed waar ik vannacht had gelegen en had mijn kleren die ik gisteren op een houten bruine stoel had gelegd alweer aangetrokken. Vermoeid wreef ik mijn vuisten in mijn ogen en probeerde mijn lichaam op gang te krijgen.
Ik stond na een tijdje op en liep naar de spiegel die in de kamer ging, veel zin om mijn haar weer in een vlecht te doen had ik niet, dus ik pakte twee plukjes en klipte die achterop mijn hoofd vast.Tevreden keek ik in de spiegel waarna ik mijn weg naar beneden maakte. ´Hehe, jij bent ook niet op gang te krijgen ´s morgens´ Zei June zuchtend waarna ik gniffelde van het feit dat ze gelijk had. Opstaan kreeg ik wel voor elkaar, maar ik was ´s morgens altijd heel langzaam. Samen liepen we de bar binnen waar ik schrok van de eerstvolgende verschijning die ik zag. Aan de tafel, met een kopje koffie zat het grote gestalte van mijn vader. ‘Zo jij bent er laat bij.’ Zei hij voor hij weer een slok nam. ‘Gaat het wel goed met je schouder?’ Vroeg ik gelijk terwijl ik het antwoord diep in mijn gedachten al wist. ‘Ja hoor prima!’ Zei hij opgewekt. Mijn gedachten verbeterden me, natuurlijk ging het niet goed. Alsof zoiets na één dag weer genezen was, maar mijn vader was een koppig man die nooit inzag wanneer hij rust moest nemen.
Ik keek rond in de kamer, maar kon Jake nergens vinden. ‘Oh Jake, had alvast afscheid genomen, zijn vrienden die meehelpen bij de bouw zijn hier ook, dus hij hangt wat met ze rond . Hij was bovendien maar twee dagen vrij’ Zei June achter mij die doorhad waar ik naar zocht. Ik was wel een beetje teleurgesteld in hem, hij had best even de moeite kunnen nemen om mij gedag te zeggen. Maar hij was blijkbaar, zoals altijd, te druk met zijn eigen zaken.
‘Zullen we de wagen maar klaarmaken?’ Zei mijn vader. Mijn blik zakte wat in, en ik voelde de twijfel in mijn hoofd langzaam omslaan. Als ik nu terugging naar de boerderij, wat zou ik dan vanmiddag doen? Hetzelfde wat ik altijd al had gedaan, en nu had ik de kans een nieuwe weg in te slaan.
Ik was geen persoon die hield van veranderingen, dus ik had moeite met toegeven met het feit dat Telma gelijk had. Ze kende me niet, maar toch wist ze wel wat goed voor me was, misschien was het ook inderdaad wel beter voor me om wat in de stad rond te hangen.
‘Pap, jij hebt vast ook gehoord van Telma’s aanbod, kan ik hier niet blijven?’