10. The perfect date?

Snel liet ik Jade bij de achterdeur er aan uit nadat ze me helemaal had uitgelachen omdat ik zo nerveus was. Met knikkende knieën liep ik naar de deur en moedigde mezelf een beetje aan. Ik deed de deur open en glimlachte vriendelijk. Hij was prachtig, perfect en eigenlijk te goed voor mij. ‘Goedenavond, ben je er klaar voor?’, vroeg hij. ik knikte alleen en liep met hem mee naar zijn auto. Zijn auto paste perfect bij hem, maar hoe kon het ook anders. Netjes deed hij de deur voor mij open en ik stapte in. Met een enorme snelheid liep hij om de auto heen, tenminste dat leek zo. Ik knipperde met mijn ogen en keek nog eens goed, maar volgensmij had ik het me gewoon verbeeld. ‘Zo, ben je al benieuwd wat we gaan doen?’, vroeg hij lachend. ‘Nee, en je gaat het me vast ook niet vertellen he?’, en ik deed net alsof ik heel boos was.
Na een tijdje waren we er en hij deed weer de deur voor mij open. We waren op een strand en de zonsondergang was beeldschoon. ‘Valt het tegen’, vroeg hij aarzelend omdat ik niks zei. ‘nee, nee het is prachtig. Wat gaan we hier doen’, vroeg ik nieuwsgierig. Hij tilde me op en rende richtig het strand. ‘Wat gaan we doen’, gilde ik. Ik zag hem gemeen lachen en had hem door. Ik probeerde los te komen maar hij was te sterk. ‘Nee niet zwemmen’, krijste ik harder. Hij minderde vaart en zette mij zachtjes neer in het zand. Hij kwam naast mij zitten en we praatten een tjidje over van alles en nog wat. Voorzichtig stond hij op en pakte mijn hand. Het was al 9 uur en we maakten nog een wandeling langs het strand. Ik vond het prettig om hem beter te leren kennen en ik vroeg me af of hij hetzelfde dacht. Nog een tijdje liepen we hand in hand langs het strand en steeds kwam hij dichter tegen mij aan staan. Wat ik voelde was kou, hele erge kou en er liep een rilling over mijn rug. Eigenlijk had ik moeten beseffen dat er toch iets heel fout was aan Gale maar dat kon ik niet, ik wilde hem niet kwijt. ‘Waarom ben je zo koud’, vroeg ik onzeker. ‘Koud? Ik Heb het niet koud’, ging hij er tegen in. ‘Maar je voelt wel koud aan’, ging ik er tegen in. ‘Nou dat kan best’, zei hij een beetje boos. Had ik iets verkeerds gezegd of lach het niet aan mij.
Ondertussen waren we weer bij de auto aangekomen en reden naar huis. We zijden niet veel, maar misschien hadden we niks te vertellen. Ik wou niet geloven dat er misschien iets mis was gegaan en ik vertrouwde er op dat het goed zou komen. ‘We zijn er’, fluisterde hij. Samen liepen we naar de voordeur en stonden een tijdje voor elkaar. Gale kwam langzaam dichterbij en hij hoefde nog maar een klein stukje. Hij trilde en schudde verward zijn hoofd. ‘Dag May, het was erg leuk’, gromde hij en liep terug naar zijn auto. Verward keek ik hoe hij de straat uit reed en stond nog een tijdje voor de deur te wachten en hoopte dat hij terug zou komen. Dat zou toch niet gebeuren en ging uiteindelijk maar naar binnen.