22- Niall Horan

Ik wandel richting de school van Phoebe. Ik heb weer een petje en een zonnebril op. Ik hoop dat niemand me herkend. Ik ga nonchalant tegen de muur staan en wacht tot ze naar buiten komt. Na een tijdje passeert ze zonder me te zien. Ik ga achter haar staan terwijl ze met een meisje praat en plant een zoen op haar wang.
‘Niall’, zegt ze uitbundig en ze omhelst me. Vlug zegt ze gedag tegen dat meisje en loopt ze met me mee.
‘Niet met de fiets?’ vraag ik. Ik weet dat ze altijd op de fiets naar school gaat.
‘Ik heb me verslapen dus mam heeft me gebracht’, leg ze uit. ‘Ik had je hier niet verwacht, Nialler. Je verrast me.’
‘Dat was ook de bedoeling’, lach ik. ‘Was dat Megan? Met wie je stond te praten?’
‘Ja, ze vroeg maar weer eens hoe het met me ging. Ik zou nog gaan denken dat ze medelijden met me heeft.’
‘Misschien voelt ze zich wat schuldig. Of wil ze terug vrienden worden. Misschien mist ze je als beste vriendin.’
‘Dan heeft ze pech,’ lacht Phoebe,’ jij hebt mij namelijk helemaal opgeëist.’ Ik lach en leg mijn hand om haar heen. Ze maakt er geen probleem vast. Zo lopen we verder naar het park. Daar zetten we ons op een bank.
‘Heb je huiswerk?’ vraag ik. Ze knikt. ‘Kan ik helpen?’
‘Het is wiskunde. Ik heb er altijd een 10 voor… Wat denk je? Help je me met mijn 10?’ Ze kijkt me aan en lacht. Ik ben niet zo super als zijzelf in wiskunde. Ik schud mijn hoofd en laat ze haar huiswerk maken. Ergens middenin begin ik me te vervelen. Ik sta recht en wandel rondjes rond de bank. Phoebe begint te lachen.
‘Niall, hoe moet ik huiswerk maken als jij rondjes om me gaan wandelt?’ Ik trek mijn schouders op en ga weer zitten. Na een tijdje kijk ik over haar schouder mee. Weer moet ze lachen.
‘Wat moet ik doen om te mogen werken?’ vraagt ze me. Ik denk na.
‘Kus me’, zeg ik.
‘Wat?’
‘Kus me’, herhaal ik. Ze heeft me een zoen op mijn wang.
‘Een echte kus. Op mijn lippen.’