The drama world of a famous girl -6-

[KIANA POV]:

De rest van de dag verloopt moeizaam. Ik laat altijd alles vallen en mensen moeten alles wat ze zeggen twee keer herhalen.
"Kiana, wat is er met je?" vraagt Bill, die me bezorgt aankijkt. "Niks, helemaal niks!" antwoord ik nors en kijk weg.
Kwaad kijkt hij me aan, om vervolgens te zeggen "waarom heb jij toch zo'n hekel aan ons?! Wat hebben wij jou verkeert gedaan dat je ons haat?"
zegt hij met verheven stem. Ja, waarom eigenlijk? vraag ik mezelf af en kijk hem schuldig aan. "Ik weet het niet, het spijt me, sorry" zeg ik en hij verzacht de blik
in zijn ogen. "Het geeft niet, maar geef ons een kans, oke?" "Oké" geef ik toe en hij houdt zijn armen open. Als een reflex sla ik mijn armen rond zijn nek en zijn handen
glijden naar mijn onderrug, waar ze mij stevig vastpakken en me tegen Bill's lichaam drukken. Over Bill's schouder heen zie ik de rest van Tokio Hotel
en levi me bewonderend aankijken en ik laat Bill los. "Het spijt me dat ik zo stom deed maar, ik dacht dat alles beter zou zijn als ik jullie niet kende.
Ik beoordeelde jullie op uiterlijk en zag niet in wat voor karakter jullie hadden. Ik dacht dat jullie van die verwende ego-trippers waren die dachten dat ze de beste zijn.
het spijt me onmogelijk hard" zeg ik als ik bij Tom, Georg, Gustav en bill sta, met Levi aan mijn zijde. "Het geeft niet, zolang je nu maar weet dat we niet de mensen zijn
die jij denkt." glimlacht georg en ik word echt helemaal platgedrukt als tom ineens roept "groepsknuffel." Even vergeet ik wat ik eerder die dag heb meegemaakt en maak lol met mijn nieuwe vrienden en Levi. "Wij gaan maar eens naar onze eigen kamers" knikt Bill
en staat recht, gevolgt door de andere jongens. "oké, ciao!" grinnik ik en ook Levi gaat naar huis. Zelfvoldaan dat ik het heb goedgemaakt met de jongens laat
ik me in bed vallen en beland in een slaap, met een rare droom.

een witte wolk rond haar hoofd, een flits en een groot, donker bos.
Een meisje met blonde lange haren staat er middenin, kijkt angstig om haar heen.
Een ander meisje, gehuldigt in een wit kleed en zwarte, gitzwarte haren verschijnt.
'Het is je lot...verander het niet, want dan krijg je spijt' zucht de wind en tegelijkertijd
beweegt de mond van het meisje in het witte kleedje.
'Laat me niet alleen' klinkt het door de lucht, en dan een wolk rond haar hoofd,
een flits, en de lege straten van Hamburg.

Badend in het zweet schiet ik recht in mijn bed en grijp naar mijn hoofdt dat onmogelijk veel pijn doet. "Zeg dat ik het me verbeelt..zeg het!" schreeuw ik huilend
en laat me weer achterover vallen in bed. "Wat is dat toch..." zucht ik en veeg de tranen weg, die eerder over mijn wangen stroomden. 'Verander het lot niet...'
wordt er gezucht door mijn kamer en ik trek mijn deken wat hoger over mijn lichaam. "Wie ben je?" vraag ik stil, maar ik krijg geen antwoord. Een onrustige nacht volgt
en ik neem een besluit. Ik moet weten wat mij vandaag en vannacht zo heeft te pakken genomen.