De 100e Hongerspelen - 206

“Hoe is het in de arena?”, vroeg Katniss meteen aan Johanna, toen Madge weer op haar kamer was.
“Regen”, zuchtte Johanna. “Nog net geen onweer. Ze moesten bijna de hele dag schuilen in de grotten.”
“En de kaart is kapot”, vulde Toista aan, die zich bij hen had gevoegd.
“De kaart…” Katniss schudde haar hoofd. “Die was vreselijk handig.”
“Ja, maar veel gevaar dreigt er nu gelukkig niet meer”, merkte Johanna op. “Alleen nog die Jelger uit vijf. Helpt hun mentor trouwens, voor die gift aan de groep? Ik kan me voorstellen dat hij nu meer bekommerd is om Jelger.”
“Tja, dat moeten we hem nog vragen inderdaad”, zei Katniss. “Maar laten we eerst bespreken wat we gaan sturen, en kijken hoever we raken met ons sponsorgeld. Met wat geluk hoeft hij niet te veel meer bij te leggen. Is Pattie er trouwens al?”
“Ja, die is met Peeta mee naar boven gegaan.”

***

“Ik voel me zo stom, Kayla”, zuchtte Seija. “Waarom heb ik die kaart ook boven mijn hoofd gehouden?”
“Het regende vreselijk, niemand zou erover nagedacht hebben. Trouwens, we kennen toch niets van, hoe had je dan moeten weten dat dat soort dingen stuk gaat van water?”
“Onze televisie…”, begon Seija.
“… is vast niet zo hoogtechnologisch als die kaart”, vulde Kayla aan.
“Is jullie kaart kapot?”, vroeg Odette, nadat ze de hap eten die Kayla haar net gegeven had, had doorgeslikt.
“Maakt dat jou wat uit?”, bromde Kayla. Ze vertrouwde Odette niet helemaal, al moest ze toegeven dat ze amper klaagde over haar gevangenschap, terwijl haar handen en voeten wel de hele dag gebonden bleven.
“Ik heb er nog één.” Seija keek Odette verbaasd aan.
“Dat was ik vergeten”, mompelde ze.
“Jullie hadden ze toch afgenomen, met alle andere spullen?”
“Ik heb ze niet herkend”, mompelde Seija.
“Ze zag er ook anders uit en is wat ingewikkelder te bedienen”, gaf Odette toe. “Je kan er ook wat meer op zien.” Ze beet even op haar lip. “Ik wil het best uitleggen, als je wilt.”
“Graag”, verzuchtte Seija dankbaar. “Ik ga ze zoeken.”