De 100e Hongerspelen - 204

Hij wilde zich afzijdig houden, wat Katniss hem niet kwalijk kon nemen.

Purnia en Pontian, de andere vredesbewakers uit twaalf, waren veel erger geschokt, ook over het lot van Darius. Zij wilden echter wel helpen.
“Maar waarom hebben ze van Darius een avox gemaakt en ons…?”, vroeg Purnia.
“Ik denk dat ze geen echte reden hadden om jullie openbaar te straffen, voor Darius wel”, zei Katniss. “Maar echt zeker ben ik niet. Het was misschien ook gewoon om mij te shockeren.”
“Bedankt om te helpen, om ons daar uit te halen.”
“Geen probleem”, zuchtte Katniss. “Ik laat je terugbrengen naar je kamer, als je geen vragen meer hebt.”

Het gesprek met burgemeester Undersee was ook best zwaar, maar vooral toen ze Madge terugzag, stortte Katniss bijna in.
“En mama?”, vroeg Magde, toen Katniss klaar was met haar uitleg.
“Zij is er niet bij”, zei Katniss zacht. “Ik vrees…” Ze maakte haar zin niet af.
“Mama was ziek”, fluisterde Madge. “Misschien hebben ze haar ergens anders…” Ze keek Katniss hoopvol aan.
“Madge, hoop daar niet te hard op”, verzuchtte Katniss. “Ik weet dat het hard is, maar misschien is het beter voor haar dat ze daarvan gespaard is gebleven.” Ze nam de hand van haar vriendin vast. “Maar ik zal het uitzoeken voor je.”
“Bedankt”, fluisterde Madge. Ze had tranen in haar ogen. “Mag ik papa zien?”
“Ik denk niet dat dat kwaad kan, even dan.” Katniss glimlachte. “Ik breng je naar zijn kamer.”
“Waar zijn we hier eigenlijk? Ik bedoel…”
“Het trainingscentrum”, zei Katniss. “Hier komen alle tributen heen voor de spelen. Elk district heeft zijn eigen verdieping. Jij slaapt bij elf, je vader bij zeven.”
“Zijn dat vrienden van je?” Katniss knikte. En stond op. Ze hielp Madge recht. “Ik ben bang, Katniss.”
“Het is veilig nu”, troostte Katniss haar vriendin. Ze omhelsden elkaar.