De 100e Hongerspelen - 203

“Peeta?” Pattie kwam naar hem toe. “Ik heb een aantal sponsors gevonden, genoeg voor iets kleins, aangezien alles zo duur is nu.”
“Ik ook, en Katniss en ik kunnen desnoods ook bijleggen”, zei hij.
“Er zijn genoeg mensen in de Capitool die medelijden hebben met Rue.” Toista kwam er bij staan. “Al vrees ik dat ik niet genoeg geld heb voor twee.”
“Ik heb ook sponsors genoeg”, merkte Johanna op. “En ik dat we allemaal nog wel een kleinigheid kunnen geven, als het nodig is.” Ze keken elkaar aan.
“We bespreken het vanavond verder”, zei Toista. “Peli Holaine zal er ook zijn dan, zij weet wel hoeveel alles kost.”
“En dan is Katniss er ook bij”, zei Pattie.
“Goed, straks dan”, stemde Peeta in. “Als we het morgen kunnen sturen is het nog op tijd.”

***

Katniss haalde diep adem voor Rahu Cray werd binnengebracht, een man die ze altijd veracht had, maar die desondanks veel voor het district gedaan had. En intussen ook zwaar genoeg gestraft was.
“Ik weet niet of u me nog herkent”, begon ze kalm.
“Euh… nee.” De oude man keek haar vragend aan.
“Katniss Everdeen, uit district twaalf”, stelde ze zichzelf voor. “Ik heb de Hongerspelen gewonnen.”
“Oh ja, was u niet één van die jagers?” Katniss grinnikte even en knikte toen.
“U kocht geregeld wilde kalkoen van ons.”
“Ik heb het nooit meer gegeten”, fluisterde hij. “Ze, ze hebben me gearresteerd. Maar in plaats van me te vermoorden was ik een experiment.” Hij spuwde de woorden zowat uit.
“Ik weet het.” Het viel Katniss mee dat hij zoveel wist, ze moest hem wel veel meer uitleggen over de vorige opstand, maar echt geschokt over alles van de gevangenschap was hij niet meer. Hij had behoorlijk veel gehoord in het begin. Mee strijden wilde hij liever niet, hij kwam zelf uit het Capitool, hij had al die oneerlijkheid nooit moeten ervaren. Hij wilde zich afzijdig houden, wat Katniss hem niet kwalijk kon nemen.