De 100e Hongerspelen - 202

“Kop op, Katniss, de meesten reageren best goed, toch? Zelfs die oude Snow. Laat je niet doen door één tegenslag. Fulvia draait wel bij hoor.” Katniss knikte, ze kon zichzelf niets verwijten, over het algemeen liep alles best goed.

Peli kwam binnen met de rolstoel.
“Cadeautje van Snow.”
“Wow, wat een fantastisch model”, zei Adriënne sarcastisch. “Zoiets log en zwaar, wat een lieve vader heb ik toch!”
“In de districten zouden we daar blij mee zijn”, wees Katniss haar terecht.
“Sorry”, zuchtte Adriënne. “Ik ben anders gewoon.”
“Weten we”, zei Haymitch. “Maar je beseft toch ook dat het Capitool minder rijk zal worden als we winnen?”
“Ja, ik weet het, terecht ook”, zei Adriënne. “Het is alleen… Nou ja, aanpassen.”
“Ik moest nog een boodschap van Snow doorgeven”, zei Peli. Ze vertelde wat hij gezegd had.
“En hij denkt dat hij ons nog iets kan maken als dit voorbij is?”, vroeg Katniss spottend. “Nou ja, misschien niet eens zo slecht, zolang hij denkt te kunnen winnen is hij minder op zijn hoede.”
“Of hij heeft een plan dat wij niet zien aankomen”, merkte Gale op.
“Kan hij ons nog iets aandoen dan?”, vroeg Katniss. Ze keken elkaar aan.
“Niet rechtstreeks”, zei Adriënne zacht. “Maar hoe veilig zijn de districten? Hij zou er niets mee inzitten er nog eentje met de grond gelijk te maken. Jullie hebben je dierbaren dan wel in veiligheid gebracht, maar we kunnen geen hele districten beschermen.”
“Nee, dan verliest hij”, zei Katniss. “Dan krijgen we net meer medestanders.”
“Wat als hij één van onze dierbaren te pakken krijgt?”, vroeg Haymitch. “Wat doen we dan?” Katniss beet op haar lip. Er waren genoeg mensen die ze niet meer wilde missen, maar…
“We gaan door met het plan, wat hij ook probeert.” Ze keek iedereen één voor één aan. “We proberen te beschermen wie we kunnen, maar we kunnen het lot van één persoon niet tegen dat van Panem afwegen.”
“Dat is wel precies wat je mijn vader vraagt te doen”, merkte Adriënne op.
“We vragen hem niet om Panem op te geven, niet rechtstreeks om jou tenminste. Het enige wat we geëist zouden hebben, was het onmiddellijke einde van de Hongerspelen en meer geld voor de districten. Zelfs dan kon hij nog blijven regeren, blijven onderdrukken.”
“We gaan ervoor”, zei Gale. “We zijn te ver om nu nog te stoppen, dan is alles verloren.”
“We gaan ervoor”, herhaalde Katniss. Ze hielp Adriënne in haar rolstoel. “Samen.” Ze liepen naar elkaar toe en namen elkaars handen vast. Er was geen weg terug, ze moesten doorgaan, het was hun enige kans. Hun laatste.