De 100e Hongerspelen - 200

“Gesproken als een ware rebel.” Gale sloeg hem vriendschappelijk op zijn schouder. “We maken ze klein, Mitchell, we wreken ons team en alle andere slachtoffers van Snow."

Na Mitchell sprak Katniss met Tigris, de styliste bij wie ze zich ooit verscholen hadden. Het was een merkwaardig weerzien met de tijgervrouw, Katniss vond haar nog afstotelijker dan ervoor, ze hadden elkaar amper gekend. Maar Tigris had hetzelfde moeten doorstaan al de anderen, en had dus even goed recht op uitleg.
Fulvia Cardew, de assistente van Plutarch, weigerde Katniss te geloven toen die haar vertelde wie er achter zat.
“Hij heeft ons geholpen, van in het begin!”
“Hij hielp ons, hij hielp zijn vader”, legde Katniss geduldig uit. “En tegelijk had hij zijn eigen plannetjes.”
“Dat kan niet!”
“Fulvia, ik heb niet één reden om tegen je te liegen”, zei Katniss geduldig. “Ik heb jullie daar mee uit gehaald, ik wil dat er een einde komt aan die vreselijke spelen.”
“Ik ken hem al mijn hele leven, hij doet zoiets niet!” Katniss zuchtte.
“Is er één iemand die je zou kunnen overtuigen?”
“Hooguit Snows eigen familie, maar die krijg je toch niet hier.” Fulvia keek Katniss triomfantelijk aan.
“Eigenlijk, Fluvia, is hier al iemand, zijn enige familie die hij niet hetzelfde als jou heeft aangedaan, zijn dochter.”

***

“Een brief van Haymitch.” Een van de bewakers gaf hem aan Glafira. Meteen kwamen ook Vania’s ouders er bij staan. Glafira las de brief.
“Hij schrijft dat de opstand volop aan de gang is en dat het over een paar dagen voorbij zou moeten. Hij verwacht dat ze zullen winnen. En dat het over een paar dagen allemaal voorbij is.”
“Allemaal? Ook de Spelen?”, vroeg Vania’s moeder hoopvol.
“Ja, ze willen iedereen uit de arena proberen halen”, las Glafira. “En als alles veilig is, kunnen we naar huis. Of naar het Capitool, naar Vania en Ian, als ze het gered hebben.”
“Ze zullen het redden”, zei Vania’s vader overtuigd. “Ze hebben het al ver geschopt, ze laten zich niet doen.”