De 100e Hongerspelen - 197

“Wat moet u van ons?”, vroeg Peeta, nadat hij Pattie duidelijk had gemaakt dat ze al moest gaan.
“Mijn dochter”, zei Snow kalm.
“U krijgt over een paar dagen de kans te onderhandelen over haar vrijlating, zoals afgesproken”, zei Toista koud.
“Hoe weet ik of u haar nog niets heeft aangedaan dan?”
“We weten best dat we niets zijn met die onderhandelingen als zij niet gezond is. Wat niet wil zeggen dat we onze eis over de rolstoel intrekken, ik veronderstel dat Peli Holaine dat heeft doorgegeven?”
“Juist ja, wat bent u trouwens met haar dochter van plan?”
“Zolang we haar nodig blijft die bij ons, daarna kan ze gaan”, zei Peeta. “En als u ons nu wilt excuseren, wij moeten een aantal zaken regelen.”
“En wat als ik zou besluiten niet naar die onderhandelingen te komen”, negeerde Snow Peeta’s laatste vraag.
“Dan laat u heel Panem weten dat u in werkelijkheid niets om uw dochter geeft”, merkte Toista op.
“En wat kan u dat schelen?”, vroeg Snow. “Ik had gehoopt dat u niet zo dom zijn u met dat stelletje idioten in te laten.”
“Veel keuze had ik niet, aangezien één van de tributen die ik moet begeleiden al lang dood was zonder hen”, spotte Toista. “En wat mij dat kan schelen? Weinig, dan winnen we even goed. Misschien heeft u nog een kans als u naar die onderhandelingen komt.” Zonder nog iets te zeggen draaide hij zich om, op de voet gevolgd door Peeta.

***

“Heb je sponsors genoeg?” Katniss keek Pattie aan.
“Hangt er van af wat je wilt kopen.” Pattie keek Katniss vragend aan.
“Voor ieder van die groep ongeveer hetzelfde”, zei Katniss. “We moeten eerst kijken aan hoeveel geld we raken.” Op dat moment kwamen Peeta, Toista, Haymitch en Portia weer binnen. Peeta en Toista waren de anderen onderweg tegengekomen.
“Wat moest Snow?”, vroeg Katniss meteen.
“Adriënne”, spotte Peeta. “Hij was volgens mij nergens anders op uit dan onze tijd verdoen. En jullie, al een plan?”
“Sponsorgiften, de enige manier”, zei Katniss. “Iedereen van die groep iets sturen.” Ze keek naar Pattie. “Odette ook.”