De 100e Hongerspelen - 195

“Wat? Die Odette eet mee van onze voorraden en zelf heeft ze alleen maar mensen vermoord!”
“Ze heeft ons ook geholpen”, wees Seija hem terecht. Rue keek angstig van de een naar de ander.

“We praten hier een andere keer wel verder over”, zei Vania snel. “Kom, Rue, zullen we bessen gaan plukken?”
“Oké mama”, stemde die meteen in. Zo snel mogelijk, maar toch niet overdreven snel, liep Vania met Rue naar de struiken. Hun gevlochten mandje had ze gelukkig al meegenomen toen ze het ontbijt ging klaarmaken.

***

Katniss wachtte haar eerste gast voor die dag op. Ze wou vandaag zeker de helft van de andere gevangenen spreken, meer zelfs als dat kon. Hoe eerder iedereen op de hoogte was, hoe beter. Bovendien had niemand ook maar het minste idee wat er gaande was voor ze Katniss gesproken hadden. Katniss zelf stond er op iedereen zelf te spreken. Iedereen kende haar. Haymitch moest de rest regelen en Peeta hield een oogje op Vania en Ian.

“Plutarch Heavensbee.” Katniss keek de man tegenover haar aan, de eerste die ze die dag zou ontvangen.
“Wie bent u?”, vroeg hij aarzelend.
“Katniss Everdeen, de Spotgaai.”
“Oh, sorry, ik had u niet herkend”, zei hij meteen.
“Geeft niet”, zuchtte Katniss. Ze begon aan haar uitleg, over de gevangenis, over de opstand. Een uitleg die ze nog vaak zou mogen herhalen die dag.

***

Totaal onverwacht begon het hard te regenen. Vania en Rue, die het dichtst bij de grotten waren, zaten al snel veilig in hun schuilplaats. Xandrijn en Kayla probeerden de dekking van de bomen te gebruiken, maar waren meteen doorweekt. Met de takken die ze al geraapt hadden, renden ook zij naar de grotten.
Ian en Seija waren laatst. Niet alleen waren ze het verst van de grot toen de regen begon, ze waren ook net bezig een dier uit één van hun strikken te halen. Het beestje was gelukkig al dood. Seija trok snel wat grote bladeren van een struik, groot genoeg om het konijntje in te wikkelen. Rue mocht het dier niet zien, niet herkennen tenminste.
In een reflex om zichzelf te beschermen hield Seija de kaart boven haar hoofd tijdens het rennen. In de grot aangekomen nam Kayla meteen het konijn aan en legde het achteraan. Ze waren met z’n allen bij elkaar gekropen die Vania, Ian en Rue gewoonlijk deelden, waar ook de voorraden lagen. De grot was eigenlijk te klein voor hen allemaal, maar het was de grootste die er was. Zolang ze stonden of zaten ging het best en konden ze elkaar warm houden.