~9.

Belle
Ik kon dit niet laten gebeuren, bij het idee alleen al werd ik misselijk. Ik kon dit niet laten gebeuren, en ik zou het ook niet laten gebeuren.

Dus ik beukte met mijn volle gewicht tegen Brandon aan, die uit evenwicht raakte en met een doffe plof op de grond terecht kwam. Meteen sprong hij weer recht, maar dit keer richtte hij zich op mij. Zijn lip was hoog opgetrokken en aan zijn tanden weerkaatste de kleur van bloed, donkerrood wolvenbloed.

Hou je hierbuiten, Belle

Tijd om iets terug te denken had ik niet, want meteen vloog hij weer op Jacob af. De woede in zijn ogen was een zeldzame woede, ik had hem nog nooit zo gezien.

Jezus Brandon, kappe nou! Hij doet niets

Hij richtte zijn blik op mij en keek me kwaad aan, maar hij stopte. Dat was voor Jacob ook meteen duidelijk, want hij ging tegen een boom aan liggen, waar hij probeerde zijn schouder te verzorgen. Brandon kwam tegenover mij staan.

Wat doe je? Waarom doe je dit? Waarom verdedig je dat stuk vuil? Je bent een tijger, Belle. Geen vuile hond.

De woorden sneden door mijn hoofd als kogels, maar ik negeerde ze.

Hij is niet slecht. Geef hem een kans, ik weet zeker dat jullie er allebei als vrienden uit zullen komen.

Mijn praatje was tevergeefs geweest. Hij gromde, draaide zich kordaat om en wenkte dat de rest hem moest volgen. Terwijl hij wegliep had hij het nog tegen me.

Jij bent zo ook thuis. Waag het om over een paar uur pas thuis te zijn, dan zweer ik je dat die wolf de morgen niet haalt.

Het was overduidelijk dat Brandon sterker was dan Jacob, dat bewees de enorme schade aan zijn schouder des te meer. Ik besloot dat als ik hem nog wilde helpen voor Brandon weer te kwaad werd, ik me moest veranderen. Dus ik zocht mijn jurk, liep een eindje verderop en veranderde me daar weer, waar ik me meteen aankleedde.

Terug op de plek waar Jacob zich had neergelegd, zat hij in mensen gedaante. Zijn broek was aan de pijpen gescheurd, maar zat verder nog goed. In zijn rechterschouder zat een gapende wond.

‘Het spijt me, het was echt niet mijn bedoeling om je dit aan te richten,’ mompelde ik beschaamd. Het enige wat hij deed was grijnzen, en me diep in mijn ogen aankijken toen ik bij hem kwam om zijn wond te verzorgen.

Ik hoop dat jullie 'm toch blijven lezen, ook al schrijf ik niet meer zo vaak. Maar ik probeer weer wat vaker te schrijven! Love you