Chapter 15

Charlotte
Ik duwde Jacob van me af, en wees naar de deur waar Julie zojuist door was verdwenen. 'Ga erachter aan, Jake! NU!' schreeuwde ik, ook al zat hij vlak naast me.
Jacob zuchtte, stond op, en liep naar het raam toe. 'Waarom zou ik?' vroeg hij.
Ik voelde hoe mijn kin op mijn borst klapte. Ik staarde naar zijn achterhoofd. 'Wat denk je zelf?!' Nu stond ik ook op. 'Ik heb haar nog nooit zo gelukkig gezien sinds ze jou kent! En dan ziet ze dit! Dit moet haar bloed - als ze dat al heeft - doen koken!'
Jacob draaide zich om en keek me aan. 'Wat zou ze nou helemaal gaan doen?!' Ik zag druppeltjes spuug rondvliegen.
- Bloedrode ogen. Dode mensen. Iets zuigt een vrouw leeg. Het licht in haar ogen dooft langzaam. De persoon die over haar heen zat gebogen stond op, draaide zich om, en keek me aan. Ik staarde in Julie's gezicht. Bloedrode ogen. -
Jake en ik keken elkaar aan. We dachten allebei hetzelfde. Het ene moment staarde ik nog in zijn bruine ogen, het volgende moment zag ik een bruine bol vacht wegrennen, richting het centrum van het dorp. Wacht, dit was niet wat ik in gedachten had. Waarom laat hij mij hier achter?! 'STOMME EIKEL!' roep ik hem nog na.
Dan draai ik me om, en probeer razendsnel een manier te vinden waardoor ik ook naar het centrum kan. Uiteindelijk zat er niks anders op dan mijn fiets te pakken en er naar toe te racen.
Toen ik daar eindelijk was, lag het dorp er uitgestorven bij. Zwaar ademend fietste ik naar links, en ik kwam op het plein uit. Wat ik daar zag was bizar.
Links van mij, voor de kerk, stond Julie met haar hand om de arm van een vrouw. De vrouw keek doodsbang, maar durfde zich niet los te rukken. Verstandig.
Julie's anders zo licht gouden ogen waar ik jaloers op was, waren helemaal zwart geworden.
Rechts van me stond Jacob als een enorme bruine wolf. Geen wonder dat het dorp uitgestorven was.
En ik, ik stond in het midden van het pleintje, met mijn fiets. Tussen twee mythische wezens in, niet wetend wat ik zou moeten doen om het leven van die vrouw te redden. Ik durfde niks te zeggen. Maar ik kon voelen dat Jake snel iets moest doen, of ik zou mijn zus nooit meer terug zien als de Volturi hier achter kwamen.

Sorry lieve mensjes, ik hoop dat jullie 'm toch willen blijven lezen, ookal schrijf ik niet meer zo vaak. Ik zal proberen van tijd tot tijd toch wat erop te zetten! Love you