The drama world of a famous girl -5-

[KIANA POV]:

'9.00' is hetgene wat mijn wekker aangeeft, en zuchtend draai ik me om in mijn bed.
De tranen die ik gisteren liet gaan zijn al gedroogt, maar de herinnering van Lina blijft door mijn hoofd spoken.
Als ik me voor de zoveelste keer deze morgen omdraai besluit ik om toch maar op te staan,
want hier blijven liggen daar kom ik ook niet ver mee.
Aangekleed en wel in mijn uniform loop ik het restaurant van het hotel in, waar ik meteen word geroepen.
"Wat kan ik doen?" vraag ik dan maar, om nuttig te wezen. "Tafel 9, breng je even deze borden dan? dan mag je naar tafel
11 gaan en de bestelling opnemen, 25 moet bedient worden met een warme choco en koffie" ratelt Rachel aan 1 stuk door.
ik knik en baan mij een wegtussen de verschillende tafels naar nummer 9. Daar aangekomen zit Levi rustig te praten met Bill,
en tom staart dood(moe) voor zich uit met zijn hoofdt in zijn handen. "Vivi, hier zijn de borden." zeg ik met een triest gezicht en zet vlug de borden neer,
ga vervolgens de bestelling opnemen, breng de warme choco en koffie naar 25 en breng de drankjes terug naar tafel 11. "Kiana, Room-service naar 105" komt er door mijn microfoontje en meteen loop ik half rennend naar de keuken."105 room-service"
zeg ik gehaast en een karretje word in mijn handen geduwt. ik ga ermee naar de lift en breng het veilig naar kamer 105, loop dan terugnaar beneden en
doe mijn schort uit. Ik loop terug naar mijn kamer en kleed me om, mijn werkdag zit erop.
Ik besluit om maar een keertje te gaan wandelen. Zo gezegt zo gedaan, ik loop naar de kapstok en trek daar mijn blauw vestje aan,
grijp mijn gympen vast en schuif mijn voeten erin, knoop de veters en loop mijn kamer uit, neem de trap en ren naar buiten.
Het afgelegen plekje, waar alle ellende van mijn leven begon, zoek ik op. Ik wandel voorbij de hoge vervallen gebouwen, zo
ook het gebouw waar mijn twin is afgesprongen, ik word er altijd rustig van. Een koude bries waait rond mij heen en vormt een cirkel rond mijn voeten. Een angstig gevoel bekruipt me als ik een hele hoop bladeren in éen
vloeiende beweging zie opsteigen. 'Volg het..Volg het!' schreeuwt een stem in mijn hoofd en als gehypnoriseert volg ik de wegwaaiende
bladeren. Als het spoor stopt kijk ik in het rond, opzoek naar diegene me heeft betovert en me naar dit heeft gelijd.
'Het is je lot..' sist een stem zacht en verdijnt met de wind mee. "W-wat is mijn lot? zeg het me alsjeblieft!" vraag ik angstig.
'Je kan het niet veranderen...Het is je lot' tranen beginnen langzaam over mijn wangen te sijpelen van angst, een onbeschrijfelijke
angst die door mij heenraast als een tornado. 'Ga weg! blijf hier niet!' schreeuwt een stem door mijn hoofdt.
Als een gek begin ik te rennen en kom terug uit bij het hotel. Via de achterdeur van het hotel loop ik naar mijn kamer en laat me op de bank zakken om
te bekomen van de schrik. "Wàt in gods naam wàs dat..."