Hoofdstuk 23

Na ons geweldig diner bij de mac en de weg terug, heb ik veel aan mijn hoofd. Dus besluit ik nog even een blokje om te lopen. Nou ja, blokje om... Dit is LA. Laat ik het gewoon en stadswandeling noemen. Het begint te schemeren maar LA leeft 24 uur. Altijd, maar dan ook echt ALTIJD zijn hier mensen. Een loop de straat uit met geen flauw idee welke richting op. Opeens voel ik mijn telefoon trillen. Louis belt...
"Hey Annie."
"Hey Lou."
"Ik moet je iets vertellen."
"Hit me."
"Het is uit."
"Was het ooit aan dan?" Ik ben nooit goed in dit soort situaties.
"Nee, niet tussen ons. Tussen Liam en Dani." Lacht hij.
"Wat? Nee, niet waar. Je liegt."
"Toch niet."
"Maar t-toch n-n-niet vanwege m-m-m-mij?" Mompel ik zacht. Dat Lianne ding is een en al schijt...
"Nee joh! Ze hadden gewoon te weinig tijd voor elkaar." Zegt Louis geruststellend. Ik zucht van opluchting.
"En nu?"
"Daniëlle heeft er denk ik gaan problemen mee... Ze blijven gewoon vrienden maar Liam is er helemaal kaptop van."
"Waar is Liam nu?" Geen idee waarom ik dat vraag, maar iets zegt me dat dat moet.
"Hij is uit... Een of ander café ofzo."
Ja, daarom vroeg ik het. Maar ja.
"Oke..." Antwoord ik droog.
"Dat was wat ik je wilde vertellen, dus geniet nog van je wandeling en geen kikkers opeten. Doei."
Nog voordat ik kan antwoorden heeft Louis al opgehangen. Typisch Louis.
Na een klein rondje te hebben gelopen en te hebben nagedacht keer ik terug naar het hotel. Ik heb al talloze tweets gekregen over het feit dat het uit is. Ik zou het schuld zijn. Gelukkig was Daniëlle zo lief om voor mij de reden te tweeten, daarna kreeg ik veel verontschuldigingen. Directioners zijn zo lief! Ze geven echt veel om de jongens. Eigenlijk ben ik er ook een, dus egoïstisch mag je me nu wel noemen ja.

Ik open de deur van de hotel kamer, die donker is. Ik kijk even rond en zie iedereen al lekker warm in hun bed liggen, behalve Liam. Zijn bed is nog leeg. Snel kijk ik op de klok en zie dat het al half twaalf is. Dan ga ik ook maar slapen. Binnen tien minuten ben ik omgekleed, heb ik mijn tandengepoetst en mijn make-up verwijderd.
Ik loop richting het bed tussen dat van Niall en het lege bed van Liam in en draai me in de dekens. Ik denk volgend mij zoveel dat ik niet uitkan zoeken waar ik over denk. Al snel voelen mijn oogleden zwaarder en zwaarder en langzaam aan vallen ze dicht... Welterusten.

"Anne, Anne, I love you!" Ik schik wakker van een stem, het is Liam die mijn kant op komt.
"Liam?" Zeg ik nog half slapend.
"I love you!" Zegt hij weer.
Hij komt mijn bed op en probeert me te zoen maar ik duw hem van me af.
"Liam doe even normaal." De paniek slaat wel een beetje toe.
"Nee Anne, ik ben verliefd op je! Je bent zo knap en lief en heel sexy." Zij adem stinkt naar drank, hij is dus dronken.
Hij blijft proberen zijn lippen op de mijne te krijgen.
"Liam nee." Zegt ik gefrustreerd en paniekerig.
Toch blijft hij proberen en uiteindelijk lukt het hem om me te overwinnen langzaam komt hij dichterbij met zijn lippen. Ik sluit mijn ogen van angst en wacht tot zijn lippen de mijne raken, ik kan er nu niks meer aan doen.
"Anne?" Hoor ik dan een andere stem bezorgd vragen.
Ik open mijn ogen weer en zie Niall naast mijn bed staan met Liam in zijn armen.
"Niall shut up." Roept Liam boos terwijl hij probeert los te komen.
"Nee Liam, doe even normaal. Ik vind het ook erg dat het uit is met Dani, maar dit is wel heel zielig." Roept Niall boos.
Hoe kan de rest hier doorheen slapen?
Liam blijft proberen los te komen, maar Niall overmeesterd hem en drukt hem in zijn bed, waar hij nog allerlei woorden met Liam uitwisselt en dan weer naarst mij in zijn bed kruipt.
"Alles oké Anne?" Vraagt hij nog even.
Ik knik. "Bedankt."
"Geen dank, welterusten."
"Welterusten."
Zou Niall dan toch iets om me geven?