Hoofdstuk 4

14 januari 2013

Uren verstreken, maar ze leken maar een paar minuten. Een paar pijnlijke minuten. Emily was Lora gevolgd uit het ziekenhuis, eerst in stilte maar toen ze eindelijk haar moed had verzameld had ze wat gezegd. 'Lora! Lora!' Ze had omgekeken, maar liep daarna terug verder. Alsof toevallig iemand anders met dezelfde naam was geroepen, of ze totaal niemand had gezien. Was het dan toch maar een leugen geweest? Was ze toch maar een kwakzalver die gebruik maakte van arme ouders die pas hun kind hadden verloren? De gedachte bleef in haar hoofd ronddolen, ze probeerde erachter te komen wat de waarheid was. Het enige wat ze zeker wist, was dat Lora haar recht had aangekeken, met een blik die niet gewoon ergens naartoe gericht was, maar echt naar haar. Het kon geen leugen zijn. Maar ze besefte ook dat het misschien maar een illussie was geweest, misschien begon ze wel echt gek te worden. Maar wat verwacht je dan, als je weet dat je nog maar 5 maanden en een paar dagen te bestaan hebt? Dat je dan zal vergaan tot as, alsof je nooit hier was geweest. Nooit was geboren, nooit had leren lopen, spreken, schrijven, plezier maken, lief hebben. Die harde waarheid had haar altijd achtervolgd, had haar gekweld opnieuw en opnieuw. Een nachtmerrie die nooit eindigd.

Emily wist dat als deze vrouw haar echt zag, zij de enige kans was om dit te verkomen. Misschien zou ze dan wel nooit meer een mens worden, misschien zou ze tot as vergaan. Maar ze wou gerechtheid, ze wou erkenning dat ze het niet zelf had gedaan, dat de demon haar had gedwongen. Dus bleef ze Lora, volgen, uren en uren aan een stuk. Lora bleef haar echter compleet negeren, hoe hard ze ook schreeuwde, smeekte of huilde. De hele nacht lang had Emily volgehouden, al haar energie had ze hierin gestoken. De volgende ochtend was ze doodmoe. Haar geestenverschijning werd steeds zwakker en zwakker, als teken van overgave. Waarschijnlijk zou de begrafenis van Katie snel zijn, het was immers al lang duidelijk geweest dat ze niet lang meer had. Was dit dan echt het einde? Lora zat rustig te ontbijten, Emily had al een tijd gewoon aan de tafel gezeten en voor zich uitgestaard. Toen keek ze Lora aan, een laatste poging, haar stem zwak en op een bijna fluisterende toon. 'Alsjeblieft, help me. Ik weet dat je me kan zien, ik weet bijna zeker dat je me kan horen, en ik heb echt je hulp nodig. De tijd dringt, en ik wil gewoon doen wat het beste is voor iedereen. Het kan toch niet dat de demon dit alleen bij mij heeft gedaan, ik heb nog verhalen gehoord van andere schaduwen. Alsjeblieft help me.' Lora gaf nog steeds geen reactie, en dat was de laatste druppel. Emily stortte in, legde haar hoofd op de tafel en begon te huilen. Zo schrok toen ze opeens een hand op haar schouder voelde, of toch op de plaats waar die hoorde te zijn. 'Het spijt me meisje, maar ik mag je niet helpen. God zal me dan straffen, net zoals hij jou heeft gestraft. Maar dan nog veel erger.' Emily keek op naar de vrouw, en ze was even stil. 'Er moet toch een manier zijn? Lora alsjeblieft doe het niet voor mij alleen maar voor al de anderen ook. Dit onrecht kan toch niet verder gaan? Geef me dan een tip naar waar ik moet zoeken, wat ik moet doen.' Lora stond op, en wandelde naar haar woonkamer. Nu pas keek Emily rond in haar huis. Het was er klein, maar gezellig. Allemaal houten antieke meubels, overal beeldjes en prulletjes. Er was ook een open haard en daaraan hing een portret van een jong meisje. Emily gokte dat het Lora was, of misschien haar dochter. Ze zag dezelfde kenmerken van Lora haar gezicht op het portret. Maar ze besloot er maar niet achter te vragen.

Lora liep naar een deur, een die je nog niet zou opvallen omdat hij dezelfde bruine kleur als het behang heeft. Misschien was dat ook wel de bedoeling, dat mensen het niet zagen. Zodat ze niet nieuwsgierig zouden zijn. Ze pakte een goudkleurige sleutel uit haar jaszak, en opende de deur. Wat erachter schuilde had ze nooit verwacht. Een grote ruimte, met aan alle muren boeken. Boeken, boeken en nog meer boeken. Emily had altijd van lezen gehouden, al van toen ze klein was. Je even helemaal verliezen in een boek, een andere persoon zijn. Je kon in een boek alles zijn wat je altijd maar wilde, dingen beleven die je anders nooit zou meemaken. Lora stopte bij een rek met oudere, dikkere boeken. Emily probeerde de titels te lezen, maar de kaften waren door hun leeftijd onleesbaar geworden bijna. Alsof ze al eeuwen hier stonden. Toen haalde Lora er een boek uit, wat er nieuwer uitzag. Alsof hij hier nog niet zo lang als de andere boeken stonden. Lora legde het op een boekenstaander, zo een die van de middeleeuwen afkomstig kon zijn. 'Meer kan ik niet voor je doen, dit is volgens mij het enige wat je kan helpen. Het boek der Schaduwen.'