Avatar Katara - 261

“Ik hoef u niet te vertellen dat ik daarnet erg geschrokken ben”, zei ze. “Ik dacht net dat alles voorbij was, dat alles weer normaal zou worden. Tante Yue en oom Sokka zijn net terug. Ik snak naar een normaal leven.” Ze zweeg even. “Maar avatar zijn kan je niet omzeilen. Het hoort bij me, al mijn hele leven, alleen wist ik dat niet. Ik zal niet ontkennen dat het me beangstigt, ik besef dat er een grote verantwoordelijkheid op me wacht. Maar ik zal doen wat ik kan om ieder die me nodig heeft te helpen, ik zal mijn plichten als avatar zo goed mogelijk vervullen.” Ze keek me steunzoekend aan, ik knikte haar toe. “Het is traditie dat de avatar zo snel mogelijk de andere elementen leert beheersen, zo snel mogelijk naar de andere naties trekt om daar te oefenen. Door de oorlog heb ik echter nog niet voldoende kunnen oefenen op mijn watersturing, waardoor ik die nog niet volledig beheers. Over een week zal ik daarom met Lizzie en mijn familie naar de vuurnatie trekken om de kroning van vuurvrouw Keylina bij te wonen, een belangrijke gebeurtenis voor de hele wereld. Daarna keer ik terug naar huis om verder op mijn watersturing te oefenen, alvorens me in de andere elementen te bekwamen.” Katara was uitgesproken, en er viel een stilte. Yue liep naar voren en trok Yle met zich mee.
“Ik geloof dat we hier vandaag twee bijzondere jongedames kunnen vieren. Prinses Yle en Avatar Katara zullen hun best doen voor u en iedereen, er staat hen een grote verantwoordelijkheid te wachten, maar ik weer zeker dat ze die beiden aan kunnen. En uiteraard zullen ze altijd op onze steun kunnen rekenen.” Meteen barstte er weer applaus los, en Yue en de meisjes kwamen naar ons toe.
“Wij zijn zo trots op je.” Diana omhelsde haar dochter.
“Je kan het aan, ik weet het zeker”, voegde Thomatio er aan toe.
“Bedankt mam, bedankt pap”, fluisterde ze. Ze keek naar mij. “En jij ook bedankt, tante Lizzie.”
“Graag gedaan meisje, graag gedaan.”

Het werd een geweldig feest, ondanks de schok genoten ook Yle en Katara met volle teugen. Heel wat nieuwsgierigen wilden met de meisjes komen praten, maar hun ouders en ik schermden de meisjes onopvallend wat af door steeds zelf op de nieuwsgierigen af te stappen.
“Ik moet toegeven, ze kennen hier iets van feesten”, meester Tsubasa kwam lachend naar me toe. “En alles behalve stijf.”
“Weet ik”, lachte ik. “Het is hier niet mijn eerste feest hoor.”
“Na zestien jaar zou dat wel erg zijn, ja”, grinnikte hij. Ik knikte. Zestien jaar, het had lang geduurd. Maar eindelijk zou alles in orde komen. Eindelijk was de oorlog… voorbij.