Bevrijding - 253

“Jij komt trouwens weer bij ons aan de eretafel zitten, we hebben genoeg aan je te danken.”
“Ach, ik deed het graag hoor”, wimpelde ik het bedankje af.
“Dan nog, Lizzie, ik wil er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn zonder jouw hulp.”
“Doe dat dan niet”, glimlachte ik. “Echt Yue, dat ben ik intussen bijna beu gehoord.” Ze schoot in de lach.
“Oké, ik zal het niet meer zeggen”, grinnikte ze.
“Trouwens, euh, ons schip is totaal niet uitgerust om comfortabel te slapen. Zou het mogelijk zijn dat een deel van de bemanning deze week ergens in de stam slaapt?”, vroeg ik aarzelend.
“Hmm, ik zal kijken wat ik kan doen”, beloofde Yue. “Trouwens, wij varen niet mee op dat schip naar de vuurnatie, we hebben besloten ons eigen schip te nemen. Dat voelt veel veiliger aan en we moeten immers ook nog terug.”
“Oh, oké”, knikte ik begrijpend.
“Jij mag gerust bij ons hoor”, vond Katara.
“Nee Katara, eens we vertrekken ben ik zogenaamd terug bezig voor mijn missie, dan hoor ik bij de vuurnatie”, zei ik.
“Oh, jammer”, zuchtte Yle. Ik glimlachte.
“Tja, ik zal niet meer de hele tijd hier zijn nu. Keylina heeft me nodig en ik kan mijn ouders ook niet in de steek laten. Maar ik kom natuurlijk zo vaak mogelijk op bezoek.”
“Dat is je geraden”, bromde Thomatio, maar hij lachte erbij.

“Lizzie, heb je even?”, vroeg Yue na het eten.
“Ja, tuurlijk, wat is er?” Samen met Yue liep ik van de anderen weg.
“Wel, ik, nou, ik wilde eigenlijk vragen of je, nou ja, of ik je officieel als, euh, raadsvrouw, vertrouwenspersoon, zoiets, zou mogen benoemen. Je hebt zo veel voor ons gedaan en mee de stam bestuurd enzo en… Ik snap als je het overvalt, maar…”
“Houdt dat bepaalde verplichtingen in?”
“Alleen dat je helpt als er problemen zijn. Ik weet wel dat je er misschien niet altijd zal zijn, ik bedoel, je bent nu plots een prinses, maar…”
“Ik zou het graag doen, Yue, maar ik moet het eerst met Keylina bespreken. Ik ben daar nu een prinses, we moeten kijken of het kan.”
“Ik begrijp het”, zuchtte ze.
“Je moet echt niet bang zijn dat je me verliest hoor”, glimlachte ik. “Ik ga proberen ongeveer even veel hier te zijn als in de vuurnatie, en Keylina weet dat ook.”
“Goed dan”, glimlachte Yue, toch wat aarzelend. Ik omhelsde haar. “Dit is ook mijn thuis, Yue, ik laat jullie nooit in de steek.”
“Bedankt.”