Bevrijding - 251

“Ga jij maar naar beneden, prinsesje. Je weet dat je dadelijk eerst een ronde door de stad moet doen”, zei Yue.
“Oh, ja, ik ga al!” Yle rende de kamer uit. Yue schudde haar hoofd.
“Ze is behoorlijk opgewonden, vind je niet?”, zei ze hoofdschuddend.
“Ach, zo’n feest krijgt ze maar één keer in haar leven”, vergoelijkte ik haar.
“Je hebt gelijk, het zal straks wel overwaaien”, zuchtte Yue.
“Yue, ze is toch echt geslaagd hé?”, vroeg ik. “Ik zag je gezicht net…”
“Eerlijk gezegd, ik weet het niet”, zuchtte Yue. “De geestelijken zeiden dat ze nog een hoop moest leren. Waarschijnlijk komt dat gewoon doordat we haar opleiding niet konden afwerken met de oorlog, maar…”
“Je bent hier nog niet weg, Yue, ze heeft nog tijd om te leren”, glimlachte ik. “Het komt wel goed.”
“Ik wou alleen dat ze er niet zo licht over ging, maar als ik het feest niet door laat gaan zou heel de stam denken dat ze gefaald heeft, dat we ons vergist hebben, en dat brengt problemen met zich mee. Veel meer dan anders, aangezien we haar al als prinses hebben laten verschijnen.”
“Yue, ze is opgewonden, wat had je anders verwacht? Het is haar feest, de oorlog is over, jij bent er weer. Dit gaat voor haar nu even niet alleen over het feit dat ze een prinses is.”
“Je hebt waarschijnlijk gelijk”, glimlachte Yue. “Ik ga maar naar beneden, kijken of alle voorbereidingen in orde komen. Zie ik je over een uurtje bij het eten?”
“Oké”, glimlachte ik. “Tot straks.”

Ik kleedde me aan en liep kalm naar het schip, kijken of alles in orde was. En iedereen geruststellen dat ik in orde was.
“Sorry mevrouw, geen toegang zonder uitdrukkelijke toestemming van de prinses”, hield een van de bemanningsleden me tegen.
“U vergist zich, ik ben de prinses”, zei ik kalm.
“Ik bedoel prinses Lizzie, geen prinses van de waterstam”, weerde de man me.
“Ik ben prinses Lizzie, beste man.” Hij keek me verbaasd aan, en ik stapte om hem heen. Meteen snelden een aantal anderen toe.
“Mevrouw, wij kunnen werkelijk niemand op het schip laten zonder …”