Bevrijding - 247

“Ik ben officieel nog geen prinses”, zei ze kalm. “Ik ben twee weken geleden zestien geworden, maar ik heb de kans nog niet gehad de test te ondergaan. De soldaten zouden het niet hebben toegestaan. Deze week nog zal ik die test doen, en over een week zal mijn zestiende verjaardag eindelijk gevierd worden, samen met die van mijn nicht en beste vriendin Katara, met wie ik een groot deel van de oorlog als een zus heb samengeleefd.”
“Mijn dochter staat hier nu als prinses”, zei Yue. “Ondanks het feit dat zij de test nog niet gedaan heeft, zijn ik, mijn familie en de geestelijken er van overtuigd dat ze zal slagen. Ze heeft tijdens de oorlog al voldoende getoond dat ze het aankan en de juiste beslissingen kan maken.” Er viel een stilte.
“Ik geloof dat het meeste nu wel is gezegd. De soldaten kunnen vanavond nog vertrekken. Maar er is nog één belangrijk ding dat ik jullie moet melden.” Ik gaf een teken en Sokka kwam tevoorschijn. “Ik ben vanuit de vuurnatie niet rechstreeks hierheen gekomen, ik heb een omweg genomen lang de gevangenis. Behalve prins Sokka heb ik ook alle anderen van deze stad die daar zaten meegebracht. Zij staan op dit moment buiten te wachten, samen met de enkele meesters die in de vuurnatie een tijdlang de gewonden hebben verpleegd.” Meteen volgde een stormloop naar buiten. Ik glimlachte en liep samen met Yue, Yle en Sokka naar Diana, Thomatio en Katara. Een doodsbange vrouw stond bij hen.
“Prinses!” Ze klampte Yue aan. “De generaal wil niet dat ik naar buiten ga, maar ik moet mijn dochter vinden! Mijn man is gestorven in de gevechten, mijn zoon in de gevangenis. Alstublieft, ik heb alleen Rin nog, ik moet naar haar toe!.”
“Mevrouw, Rin is niet meegekomen”, zei ik kalm. “Waarschijnlijk wist zij niet dat u haar zo erg nodig had, maar daar was ze ook nodig. Ze heeft me een brief voor u meegegeven.” Ik gaf haar de brief. “De watermeesters daar en vooral Rin zijn erg gehecht geraakt aan vuurvrouw Jursena, die hen altijd zo goed mogelijk heeft proberen helpen. Ze is echter ernstig ziek en zonder de hulp van een watermeester overleeft ze het niet lang meer, daarom is Rin voorlopig gebleven om voor haar te zorgen.”
“Ik wil haar zien”, snikte de vrouw. “Ik wil mijn meisje zien.”