Bevrijding - 242

“Wat had je gedaan als mam het niet had gewild?”, vroeg Yle.
“Dan hadden we nog Diana, Thomatio en jij aan wie we het zouden vragen”, zei ik.
“Dus jullie wilden echt dat iemand van ons het zou doen?”, Yue glimlachte opgelucht.
“Daar hoefden we niet eens over na te denken, Yue, voor ons, vooral voor mij dan, zijn jullie ook familie.”
“Dus ik wordt uitgenodigd op haar kroning?”
“Jullie allemaal. Over twee weken vertrekken we.”
“Dat is snel”, vond Diana.
“Ze heeft het speciaal uitgesteld”, merkte ik op. Ze knikten begrijpend.

“Dus vandaag stuur je die soldaten weg?”, vroeg Yue.
“Ja.”
“Dan vieren we morgen de verjaardag van Yle en Katara. Hoe sneller hoe beter, zestien is een bijzonder getal.”
“Dan ben ik er niet”, merkte ik op. “Ik vertrek morgenochtend weer om nog een aantal stammen te bevrijden, ik ben over een week pas terug.”
“Mam, ik wil dat tante Lizzie er bij is”, zei Yle meteen.
“Nou goed, dan stellen we het een week uit”, ging Yue akkoord. “Dan kan Yle in tussentijd haar prinsessentest doen.” Yle slikte even. Ik glimlachte.
“Wees gerust, het doet geen pijn”, lachte ik.
“En je hebt al lang bewezen dat je het aankan, je hebt al veel moeten doorstaan in die oorlog”, zei Yue bemoedigend. Yle knikte zenuwachtig. Yue, Diana en ik keken elkaar aan, gelukkig maakte niemand een opmerking over het feit dat we Katara tegelijk zouden vieren.

Ik keek op mijn horloge.
“Over een half uur zou iedereen in de troonzaal moeten staan.”
“Hoe ga je het brengen?”, vroeg Yue. Ik vertelde wat ik met Keylina besproken had.
“Sowieso heb ik Yle nodig, vanaf het begin.”
“En daarna ik en als laatste Sokka”, knikte Yue begrijpend. “Dat lijkt me heel goed geregeld. Ik ga me nog even opfrissen, als je het niet erg vind.”
“Ik ook”, zei Sokka meteen. Yue aarzelde even.
“Yle, kom jij ook maar mee. Het lijkt me een goed idee als je daar als prinses verschijnt, we kunnen later wel uitleggen waarom.”
“Meen je dat, mam?”, vroeg Yle blij.
“Ja, Yle. Ook zonder die test ben je al een prinses, alleen niet helemaal officieel.” Ze stak haar hand uit, en Yle nam die blij aan. Met drie vertrokken ze.
“Yle heeft het verdiend”, merkte Katara op.
“Ja, dat heeft ze”, stemde Diana in. “Ze heeft genoeg doorgemaakt.”