Hoofdstuk 2

Als ik wakker word voel ik dat ik zin heb om naar school te gaan. En in al die jaren dat ik naar school ging is dat zelden voorgekomen! Ik loop neuriënd naar benede. 'Wat ben je vrolijk vandaag!'Als ik op kijk zit me vader op de bank de krant te lezen. 'Ik heb vandaag een kort dagje op school en de zon schijnt, Waar word je ook vrolijk van.'Hij schud lachend zijn hoofd en gaat verder zijn krant lezen. Ik ben zonder dat ik het door heb binnen een mum van tijd klaar. Ik heb zelfs 20 minuten over voordat John komt. Ik ga op de bank zitten. Ik voel dat ik nerveus ben. Ik snap mezelf op dit moment even niet. Hoe kan ik in godsnaam heb leuk vinden? Ja hij is best knap en aardig maar ik ken hem pas net! Ik zit helemaal n mijn eigen wereld als de bel gaat. Ik spring op, pak mijn tas en ren naar de deur. Ik zie in me oog hoek mijn vader me nakijken. Ik weet dat hij de blos op mijn wangen heeft gezien, ik kon er niks aan doen. Ik doe de deur open en kijk John recht in zijn ogen aan. En nu weet ik het zeker, ik kan er nu niks meer aan doen, ik vind hem wel meer dan alleen leuk...

We zijn wat aan doe vroege kant als we aan komen. We zetten onze fietsen weg en lopen naar binnen. Als we net onze fietsen weg hebben gezet, pakt hij mijn hand! Ik voel dat ik helemaal rood word maar in plaats van dat ik hem terug trek, pak ik zijn hand nog steviger vast. Zo lopen we samen naar binnen. Ik voel hoe de ogen van de kinderen me na kijken. Ik schaam me niet, hij is van mij en iedereen mag het weten! Als ik dat denk, moet ik om mezelf lachen. Wat ben ik toch een rare meid.. 'Ik had nog met iemand afgesproken om nog even zijn boek terug te geven. Hoe laat ben je uit? Misschien kunnen we dan weer samen fietsen.'Hij kijkt me hoopvol aan. Ik hoor dat de bel gaat dus geef ik snel antwoord. 'Ik ben half 2 al uit.' Hij knikt. 'Ow, ik pas half 4. Das jammer. Nouja, ik watsapp je wel en morgen haal ik je wel weer op is dat goed?' 'Is goed!'Voordat hij wegloopt geeft hij me nog even snel een kusje op mijn wang. Ik ben zo verbaast dat ik daar wel zo'n 5 minuten heb gestaan. Er schieten allemaal vragen door mijn hoofd die ik niet kan beantwoorden. Ik wet dat ik te laat ben dus ik loop rustig naar mijn lokaal. Ik kom binnen en iedereen staart me aan. Ik weet dat de hele klas al weet van 'mijn vriendje'. Ik ga snel zitten. Mijn aandacht kan ik er niet bijhouden. de dag gaat snel voorbij en voor ik het weet ben ik al weer thuis. Als ik thuis kom zie ik dat mijn vader en moeder op me wachten. Ze hebben een blik in hun ogen die ik niet ken. Ik zet mijn tas op de grond en loop naar ze toe. 'Hi, wat is er?'Mijn ouders wisselen snel een paar blikken en richten zich dan weer op mij. 'Heb je ons iets te vertellen?'Ik kijk mijn moeder vragend aan. Ik begrijp niet waar ze het over heeft. 'Emh, nee denk het niet hoezo?' Ik kijk ze aan maar hun zeggen niks. Dan valt mijn oog op een bos bloemen. Ik pak het kaartje en lees wat erop staat.

Voor de mooiste Kate Parker. Ik zie je vrijdag om 7.30 bij de bios! xx John

Dit beantwoord in een keer zoveel vragen dat ik het even moet laten zinken. 'Aha.... nu snap ik wat jullie bedoelen.'Ik kijk mijn ouders aan. Ze willen natuurlijk alles weten. Ik zucht. Ik ga op een stoel tegenover hun zitten en vertel hoe het zit. Ik vertel dat er een jongen op school is die heel erg leuk is en dat hij me ook leuk vind, dat hij met me uit wilt gaan vrijdag ( naar de film ) en dat ik nog niets wist over de bloemen. 'Maar ..emh..' Ik heb mijn moeder nog nooit zien blozen! 'Hebben jullie al.. emh.. nou.. gezoent?' Ik kan het mijn lach niet meer inhouden!! 'Ahhh, oke ma ik weet al wat je allemaal gaat zeggen als we "een stapje verder" gaan!' Ik sta op pak mijn tas en ga naar boven naar mijn kamer. Als ik boven ben zit ik nogsteeds te lachen in mezelf. Ik pak mijn mobiel en tuur een wastappje naar John.

Bedankt voor de bloemen, nu weten ook gelijk mijn ouders wat ik allemaal uitspook! hahah De bloemen zijn prachtig!