☆1

Niall James Horan
"Twit-ter quest-ions, twit-ter quest-ions," scandeerde het publiek luid. Het was iets wat ik vrijwel dagelijks hoorde en wij, als brave boyband, gaven de fans wat ze wilden. De verzoeken waren niet altijd even geweldig, jammer, maar het zij zo. Dit was echter niet het geval nu ons werd gevraagd om een liedje van de band Oasis te coveren. Zonder te wachten op de andere jongens zette ik Whatever in, het was mijn favoriete liedje en bovendien van een van mijn favoriete rockbands.

"I'm free to be whatever I," zong ik met mijn ogen gesloten. De jongens hadden elkaar nog even beduusd aangekeken maar zongen toen, na een moment van herkenning, uit volle borst mee.
"Whatever I choose, and I'll sing the blues if I want," ging ik verder, ditmaal met meer gevoel. Dit liedje betekende veel voor mij maar dat kon ik beter voor me houden. Wees tevreden met wat je hebt, dacht ik altijd bij mezelf, en vooral als je in mijn schoenen staat.
"I'm free to say whatever I, whatever I like. If it's wrong or right it's alright," liet ik het publiek zingen door de microfoon in hun richting te houden. En zo maakten we het hele lied af die avond. Soms nam ik een solo op me, soms zongen we het meerstemmig en af en toe lieten we die rol over aan het publiek.
En op die exacte avond in Londen, stond ik met mijn gitaar voor duizenden gillende mensen. Zo zagen zij mij het liefst, en zo hadden zij mij lief. Om wie ik was die avond, en om wat ik deed. Je zou zeggen dat er unanimiteit was over het feit dat ik daar hoorde te staan.
Er was alleen één stem die er voor zorgde dat die unanimiteit niet opging.
En die stem, op die exacte avond in Londen, was de stem in mijn achterhoofd.