O11

Rood water vult mijn longen, er ontstaat een druk op mijn borst en mijn lichaam beweegt niet meer. Dood, dood, dood, dood. Het enige woord wat nog door mijn hoofd gonst, is het woord dood. Het laatste woord wat er nog bij komt is bloed. Wat ik proef in het rode water is bloed. En dan is alles zwart.

Ik kan het niet ontkennen dat ik al die tijd vol aandacht naar Michael heb geluisterd. Zijn verhaal klinkt gruwelijk en als hij vertelt over dat het water zijn longen ingleed, houd ik een hand op mijn keel. Alsof ik zo het water naar binnen kan voelen gutsen.
“Dat is nogal heftig,” zeg ik dan zacht zonder dat ik het door heb.
Dan richt ik mijn blik op naar Michael en bijt op mijn lip. Nu lijkt hij weer zo kalm te zijn, maar denken dat je doodgaat, is niet iets waar je kalm onder kan blijven. Toch? Ook niet nadat het gebeurd is. Ik was al gestrest doordat iets of iemand mijn hand had opengehaald en dat de gang oneindig lang leek.
“Ach, het ergste is nog wel dat ik mijn headphones ben kwijt geraakt op die verdieping,” zegt Michael waardoor de sfeer weer iets luchtiger wordt.
Dan springt Livia op van de stoel.
“Geloof je nu nog steeds dat die verdieping niet bestaat?” vraagt ze heel erg bijdehand aan me en ik werp even een chagrijnige blik op haar.
“Wat wil je dan dat ik doe, dat ik één of andere terror-verdieping tot het bestaan toe laat en het niet wil afschrijven aan nachtmerries?”
Even is ze stil en kijkt ze me bedachtzaam aan.
“Je wilt dus niet toegeven dat iets echt is en met ons op zoektocht gaan, maar het afschrijven aan nachtmerries?” herhaalt ze me met een kleine toevoeging.
Ik knik.
“Hoe bedoel je überhaupt zoektocht?”
Michael staat ook op en legt een hand op Livia haar schouder.
“Even rustig aan nu, kleine, niet iedereen wil overal in geloven en zeker niet in dit soort praktijken. We kunnen haar niet gaan dwingen en misschien is het een idee om het haar eerst rustig uit te leggen wat we bedacht hebben?”
Door zijn woorden lijkt Livia zich inderdaad rustig te houden, hoewel ze het er niet mee eens is dat ik het niet wil geloven.
“Oké, doe jij dan maar een poging, Michael.”
Hij lacht even en neemt weer plaats op zijn bed. Ik kijk naar Michael met over elkaar geslagen armen, want anders weet ik mezelf echt geen houding te geven. Zelfs Michael gelooft hierin en hij is een jongen. Misschien klinkt dat racistisch, maar ik bedoel meer dat jongens een meer nuchtere blik hierop zouden hebben. Althans, dat dacht ik.
“Het zit zo, Evelyn, wij denken dus niet dat het nachtmerries zijn. Wij denken dat er meer achter zit, hoewel we geen idee hebben, zelfs niet het flauwste vermoeden, van wat het zou kunnen zijn. Iets zorgt ervoor dat je op die verdieping terecht komt. Er zijn maar een paar, dat ook telkens weer terug komen. Alle drie waren we met de lift. We waren alleen en niemand anders was met ons. In alle drie onze belevingen is er veel tijd verstreken, behalve als je de lift uitkomt. Ook was er groene mist op de verdieping. En het laatste wat overeen komt...is dat onze angsten werden weergeven of in ieder geval angsten. Het werd tegen ons gebruikt en daardoor werd de angst alleen maar meer werkelijkheid.”
Na dit gezegd te hebben zwijgt Michael even. Ik laat zijn woorden op me bezinken en probeer er iets meer in te zien. Oké, het wordt nu lastig nog om te ontkennen dat het alleen maar nachtmerries zijn geweest. Er zijn te veel overeenkomsten en het voelde ook allemaal te echt aan.
“Oké,” mompel ik dan, “wat zijn jullie plannen voor de zoektocht?”
Livia klapt even blij in haar handen.
“Eindelijk, hoe doe je dat toch Michael? Jij krijgt haar gelijk overstag.”
Even lacht hij en dan schudt hij zijn hoofd.
“Ze heeft er zelf voor gekozen, ik heb alleen maar uitgelegd wat de overeenkomsten zijn en waarom wij de dertiende verdieping zien zoals wij die zien.
“Hallo, ik zit hier ook nog,” mompel ik dan en kijk ze aan.
Zo geweldig is het nou ook weer niet.
“Ben ik dan de enige die er niet blij mee is dat de dertiende verdieping echt bestaat? Het lijkt wel alsof jullie het een avontuur vinden en alsof er dan niets mis kan gaan. Aangezien we toch weer terug komen in de lift en er dan niets gebeurd is.”
Ik ben een beetje gaan snauwen, maar eigenlijk komt dat alleen maar doordat ik een soort angst van binnen voel.
“Kom op, dit is toch niet normaal?” vraag ik aan ze.
Hierdoor zijn ze ook stil geworden, want het lijkt inderdaad alsof het nu pas tot ze doordringt. Het feit dat het dus zo kan zijn dat dit ook andere mensen overkomen is of nog gaat overkomen, is iets waar we alle drie niet aan willen denken.
“Nee, dit is inderdaad niet normaal,” geeft Livia dan toe.
Een stilte daalt neer en we weten alle drie op dit moment niet meer wat we ervan moeten denken. Het is niet alsof we het aan anderen kunnen vertellen, want zelfs ik wilde het niet geloven terwijl ik het zelf heb meegemaakt.
“We moeten een plan verzinnen en alles opschrijven wat we weten,” zeg ik.
Het is tijd om actie te ondernemen.


Speciaal omdat ik de dertig abo's heb bereikt -en ja, dat is op zich niet zo heel veel, maar toch weer een mijlpaal- activeer ik het nieuwe hoofdstuk alvast! (: veel leesplezier en tips en verbeteringen zijn altijd welkom! <3