054- Ella

‘Daddy!’ Ik loop naar mijn vader die aan de andere kant van de ruimte staat.
‘Little girl!’ Hij vangt me op en geeft me een knuffel. Dan lopen we terug naar Liam.
‘Hi Liam, how are you?’
‘I’m fine. Thanks. How are you?’
‘Fine…’
‘Daddy, when are you going to tell me what’s wrong?’
‘Soon, little girl. Give me the time to relax.’
‘okay, but you say it today. Promise?’
‘Promise. Liam, I heard the news. Ella can go on tour with you?’
‘Yes, I’m so happy she find a solution.’
‘Oh Ella found it.’
‘Yes, didn’t she tell you?’
‘No’, nu kijken ze beiden naar mij.
‘I didn’t tell you because that isn’t important.’

Pap heeft zich kunnen ontspannen, hij kon uitpakken en we hebben gegeten. Nu zitten we in de zetel tv te kijken. Ik in Liam’s armen aan de ene kant van de zetel en pap aan de andere kant. Pap en ik praten ook in het Engels tegen elkaar. Anders zou Liam zich overbodig voelen en Engels blijft een mooie taal.
‘Daddy? Can you tell me what’s wrong? I really want to know and you promised to tell me today.’ Pap zucht en Liam wrijft over mijn haar.
‘Okay, I tell you but you have to promised that you don’t freak out.’ Ik knik.
‘Well, I had some problems and I went to the doctor. After some examinations they found what I had. Little girl, I have ALS.’
‘I don’t know what ALS means or is, but it isn’t terminal, right?’
‘ALS means Amyotrofe laterale sclerose. And it’s really serious.’
‘Dad, is it terminal?’
‘The doctor said it’s possible that I already have it a year. But it’s strange I didn’t have any symptoms before.’
‘Dad, is het dodelijk?’ vraag ik nog eens. De tranen lopen over mijn wangen. Liam zegt en doet niets. Pap antwoordt niet. Ik kijk naar Liam.
‘Do you know if it’s terminal?’ vraag ik hem. Hij knikt.
‘If they find out that you have it, you have 3 more years to live. Sometimes it’s more, sometimes it’s less’, legt Liam me uit. Ik ween iets harder en Liam neemt me vast. Ik plant mijn hoofd in zijn nek en hij wrijft kalmerend over mijn rug.
‘Waarom zei je niets? Hoelang weet je het al?’ Ik lig nog steeds tegen Liam aan. Ik kijk niet eens op.
‘Ik wou het niet over de telefoon zeggen. Zoiets kun je niet over de telefoon zeggen. Ik weet het ongeveer een maand. Misschien iets langer.’
‘Je weet al een maand dat je gaat doodgaan en je zegt me niets? Paps, ik wil niet dat je doodgaat.’ Ik kruip naar de andere kant van de zetel en geef hem een knuffel.
‘Niet direct, maar waarschijnlijk in 2 jaar.’ Ik sta recht en loop huilend naar de slaapkamer.