Hoofdstuk 17

Zonlicht schijnt door de bordeaux-rode gordijnen heen. Ik knipper met mijn ogen. Alles blijft wazig. Ik knipper nog een keer, waardoor alles automatisch scherper word. Ik kijk naast me. Het bed is leeg. Selena is dus al uit bed. Ik sta op en kijk op de wekker die ik mee heb. Shit, zo laat al! Snel douch ik me. Ik kam mijn haren en ren naar de leerlingenkamer, waar Selena net uit wil lopen. Na een paar lange gangen en vele trappen te hebben gelopen komen we bij de eetzaal aan. Net als we de zaal binnenlopen, komen Harry en Ron er ook bij lopen. Doordat er te weinig ruimte is, gaat Selena naast Harry lopen en ik naast Ron. Ik vind Ron maar een viezerik. Hij eet als een zwijn. Die grote reus bij de bootjes was nog fatsoenlijker. We gaan zitten aan de Griffoendortafel. Ron pakt direct eten. Wat een vreetzak. Dan propt hij ook nog worstjes, brood, mosterd en hagelslag tegelijk naar binnen. Ik wend mijn hoofd af. Zelf pak ik een bakje met magere aardbeienyoghurt. Ik pak er ook nog een lepel bij. Ik pak geen pompoensap, dat is niet lekker bij dit. Ik schenk dus maar water in. Als we het eten op hebben, lopen we naar de eerste les, bezweringen. We krijgen het van professor Banning, een piepklein mannetje. Volgens mij heeft hij koboldbloed door zijn aderen stromen. Dat hij daarom zo klein is. Hij staat op een stap boeken, maar dan komt hij toch nog maar net boven het bureau uit. Je ziet alleen zijn neus en zijn ogen, met het kleine ronde brilletje. Hij steunt met zijn neus op het bureau, zo lijkt hij groter. Snel ga ik vooraan zitten, voordat iemand anders mijn plek inneemt. Zo kan ik beter de aantekeningen bekijken en beter zien wat hij doet. Zodra iedereen zit schraapt hij zijn keel. Niemand reageert. Hij schraapt nog een keer met zijn keel, maar weer niemand reageert. 'Kunnen jullie misschiens stil zijn, professor Banning wilt beginnen' roep ik door het hele lokaal heen. Iedereen is in een klap stil. Dankbaar kijkt professor Banning me aan, voordat hij begint met praten.