024

Collin Littlesea

Nerveus beet ik op de binnen kant van mijn wang. Wat nou als het niet ging werken.. Ik zou het niet aan kunnen als ze me niet zou gaan vergeven. Ook al viel er niks te vergeven, ik hielp haar alleen maar met het vreemdgaan op mijn beste vriend. Een zucht verliet mijn lippen en ik keek naar het huis waar het meisje van mijn dromen zich in bevond.
Langzaam raapte ik een paar steentjes op, en gooide die tegen het raam op de eerste verdieping. Ik zag beweging, aangezien de schaduwen op de muur in haar kamer zich verplaatste. Weer gooide ik een steentje tegen het raam, aangezien die nog niet open ging. De gordijnen werden opzij getrokken en het raam ging open, om daarna het prachtige gezicht van Rachel zichtbaar te maken.
''Wat doe jij nou weer hier?'' siste ze, en ik kon de verbazing van haar gezicht af lezen. Een glimlach kroop op mijn gezicht. ''Ik kom voor jou!'' riep ik terug. Geschrokken keek ze om zich heen en gebaarde dat ik stiller moest zijn. ''Wees een zachtjes idioot, of wil je dat mijn ouders je horen?'' riep ze zo zacht mogelijk terug en ik lachte vrolijk.
''Collin!'' klonk haar stem waarschuwend en ik grijnsde breed. ''Het maakt me niet uit wie me hoort. Zolang jij niet naast me staat zal ik zo hard moeten blijven praten!'' riep ik doodleuk terug en ik zag dat hoewel ze haar lippen had vertrokken tot een boze streep, haar ogen lachten. ''Ik kom naar beneden.'' zuchtte ze uiteindelijk, en triomfantelijk keek ik naar hoe ze het raam weer dicht deed.
Nog geen minuut later zag ik dat ze boos naar me toe beende, en dat ze haar armen strak om zichzelf had heen gekruld. ''Wat wil je van me? Ik dacht dat ik duidelijk geweest was vanmiddag.'' zuchtte ze, en ik zag dat ze haar best moest doen om haar gezicht in de plooi te houden. Ik glimlachte enkel naar haar en haalde mijn schouders op. ''Blijkbaar niet. Want hier sta ik, en wonder boven wonder jij ook.''
Ze schudde haar hoofd en keek langs me heen het woud in. ''Collin. Ik heb een relatie. Met je beste vriend. Die ene kus was een vergissing en het gebeurt niet nog een keer.'' zei ze en dit maal schudde ik mijn hoofd. ''Of je het nou leuk vind of niet. Ik meen het Collin, blijf uit mijn buurt.'' Met een zucht draaide ze zich weer om, om terug te lopen naar haar huis. Vlug pakte ik haar bij haar pols beet en hield haar tegen. ''Ik laat je met rust, maar ik weet wat je gisteren voelde, want ik voelde het ook. En je kunt het niet negeren, hoe graag je ook wilt.''
Nog steeds keek ze me niet aan, maar ik zag dat ze op haar lip beet. ''Collin.. Ik kan dit niet. Alsjeblieft, laat me gewoon met rust.'' zei ze en ik hoorde aan haar stem dat ze een snik moest inhouden.
''Ik zou de hele nacht door kunnen gaan waarom je bij mij moet zijn, en niet bij Seth, als je dat van me zou vragen. Ik zou de hele nacht gebruiken om te vertellen wat ik geweldig aan je vind als ik daarmee je hart win. Ik zou alles voor je willen doen, zo lang je maar bij mij hoort.'' Mijn stem stond bijna op breken en ik keek haar hoopvol aan toen ze zich langzaam omdraaide.
''Voel je nog steeds hetzelfde voor Seth als voor onze kus? Voel je nog steeds de vlinders en het vuurwerk, zoals het zou moeten? Hij heeft er ook niks aan als je eigenlijk niets voor hem voelt.'' zei ik zachtjes en ik keek haar aan. Tranen blonken in haar ogen en een schuldgevoel nam plaats in mijn hart.
''Nee.'' bekende ze zachtjes. ''Maar ik ben niet het meisje dat de een verlaat voor de ander.'' Achter ons begon het te rommelen, en ik voelde de eerste regendruppels al op mijn huid vallen. Haar blik was op mij gericht, maar beide hadden we niks meer te zeggen.
Ik slikte eventjes en sloot mijn ogen, wetend dat ik het nu verloren had.