Zee

Het eten was bijna klaar. Meneer de Bruin nog de laatste plakjes komkommer.
`Zou Denise al wakker zijn?', vroeg hij in zichzelf. Hoofdschuddend bedacht hij dat ze anders wel naar beneden was gekomen. En dat niemand zo stil kan zijn tenzij diegene slaapt.
Dat werd dus een ontbijt op bed voor haar. Ze mocht nu wel wakker worden, het was bijna middag.
Denise trok de dekens stevig over zich heen. Ze moest in slaap vallen, wakker worden uit deze droom. Ze moest weer terug op school zijn. Desnoods was ze in slaap gevallen tijdens geschiedenis. Het kon haar niets schelen zolang ze maar niet hier was.
Maar de dromen wilden niet tot haar komen. Haar oren bleven de geluiden van de vreemde buitenwereld horen, zachtjes op de achtergrond. Ze hoorde de voetstappen op de trap. Hoe de man dichterbij kwam.
Hopelijk zag hij haar niet. Hopelijk... nou... het sloeg nergens op. Hij had haar toch hier gebracht? Hoe zou hij dan niet kunnen weten dat ze hier was?
Meneer de Bruin zag dat de kleren onder het bed weg waren en dat Denise weer terug in bed was gaan liggen. Misschien was ze echt nog steeds zo moe. Hij besloot haar maar te laten slapen.
Het eten liet hij in de kamer staan. Wanneer ze wakker zou worden zou ze haar ontbijt naast haar bed vinden.
Ze deed haar best om in de dekens op te gaan, te verdwijnen. Uiteindelijk gaf ze het op. Dat was precies waarop de droom gewacht had. Hij was het matras, dat zachtjes om haar armen sloot van onderen. Haar dekens waren zo zwaar dat ze naar beneden werd geduwd. Langzaam zonk zij naar beneden. Tot de droom haar stevig vast pakte en in een ruk mee de diepte in sleurde.
Vanachter een robijnen doek luisterde zij naar de woorden van een jongeman.
'Ze moet komen, ze is te laat!' De jongen banjerde onrustig de kamer door.
'Geduld, ze zal komen, snel genoeg', antwoordde een oude man met een baard om de ander, zijn zoon, gerust te stellen.
'Maar ik wil niet langer wachten. Jaren zijn verstreken'
De jongen keek op een horloge dat hij aan een ketting droeg. De secondewijzer gleed ergerniswekkend langzaam over de cijfers.
Denise begreep er niks van. Ze was weer eens midden in de droom terecht gekomen, zonder een inleiding.