Revenge 6.

De volgende morgen werden de jongens een voor een wakker. De een mijn een bonkende hoofdpijn van de val die hij had gemaakt in zijn slaap. De ander werd wakker met pijnlijke voeten met nog een paar stukjes glas erin die hij die zelfde avond niet meer eruit had kunnen krijgen. Weer een ander werd wakker op de grond onder de toilet, misselijk van de lekkerste chocolade die hij ooit in zijn leven had gehad. De krullenbol werd langzaam wakker van een half uur slaap. De jongen die normaal streepjes aan had, heeft nu overal streepjes van bloed op zijn bovenlichaam zitten. Allemaal kieperend van de pijn dachten ze na over de opties. Of de andere jongens inlichten en ze waarschijnlijk angst aanjagen, of hun mond houden en doen alsof er niets gebeurd was. Iedereen koos voor dezelfde keuze. De laatste. Het was simpeler en gevoelens zouden gespaard blijven. Nu nog alleen hun pijn proberen te verdoezelen. Niall stond op waardoor zijn hoofd begon te bonken en het weer zwart werd voor zijn ogen. Nog net op tijd wist hij de trapleuning vast te pakken anders lag hij nu beneden. De duisternis voor zijn ogen vervaagde langzaam en werd vervangen door het ganglicht. Niall had deze gisteravond uit moeten doen, maar je kon moeilijk een lamp uit doen als je sliep. Langzaam strompelde Niall naar beneden. Zijn hoofd bonkte en in zijn rug zat een schreeuwende pijn. Toch smeekte zijn maag voor voedsel en Niall vond dit belangrijker dan rustig aan doen. Moeizaam wist hij de keuken te bereiken en maakte zich zelf een boterham, terwijl Zayn net wakker werd en zich om wilde draaien totdat een stekende pijn onder zijn voeten hem meteen klaar wakker maakte. Even was hij vergeten wat er allemaal was gebeurd gisteravond. Hij trok zijn benen naar zich toe en keek om de beurt onder zijn voeten en trok de laatste stukjes glas eruit. Zijn lip begon langzaam te bloeden doordat hij de pijn door het bijten op zijn lip probeerde te door dringen zodat hij niet keihard zou gaan schreeuwen. Op de zijkanten van zijn voet liep hij naar de badkamer. Een paar keer draaide hij zich om, bang om gevolgd te worden en bang om alles te moeten uitleggen. Snel draaide Zayn de badkamerdeur op slot en waste zijn voeten zodat de wond schoon zou woorden. Hij opende het EHBO-kastje waar pleister en al dat soort spullen in lagen. Hij pakte de verband doos en knipte er twee grootte stukken vanaf. Voorzichtig bond hij het ongemakkelijk om zijn voet. Meestal was Liam de gene die alle wonden verzorgde en verbond, maar Liam kon hij niet om hulp vragen. Wankelend liep hij terug naar zijn kamer waar hij goede sokken en stevige schoenen aan deed. Stap voor stap liep hij richting de trap en klemde zich om de leuning heen. Kreuntjes van de pijn verlieten zijn mond door het gewicht wat op zijn voeten kwam te staan hoe hij de trap af liep. Eenmaal aangekomen vond hij een bleek uit ziende Niall die minder en minder snel at dan normaal, maar Zayn leek niets te merken aangezien hij zelf te druk bezig was zo normaal mogelijk te lopen. Liam kronkelde over de vloer en wilde recht op gaan zitten, maar vergat dat hij onder een toilet zat waardoor hij met zijn hoofd tegen de wc-bril op knalde. Fijn ook nog een hoofdpijn erbij voor Liam. Steken en krampen golfden door zijn buik, terwijl hij probeerde op te staan. Hij maakte kokhalsgeluidjes, maar niets kwam er meer uit. Zijn maag begon te knorren als teken dat deze leeg was en opnieuw bijgevuld zou komen. Liam durfde niets meer te eten, maar besloot toch naar beneden te gaan en als iemand erna vroeg zou hij gewoon vertellen dat hij misselijk was geworden en al sinds gisteravond buikpijn had. Niets was daarvan gelogen, er werd alleen informatie achtergehouden maar goed wie deed dit nou niet? Liam stapte de keuken binnen en trok meteen zijn hoofd weg. De geur van vers gebakken eieren danste zijn reukorganen binnen waardoor Liam zijn maag voelde omkeren. Nee, hij zou deze morgen eten vermijden en al zeker niets eten. Harry schrok wakker van gekraak op de gang angstig keek hij om zich heen, op zoek naar een wapen om zich te verdedigen. Het eerste wat hij zag en wat wel goed leek was zijn bureaustoel op wieltjes. Hij ging midden in zijn kamer staan en hield de bureaustoel stevig tegen zijn been aan gedrukt. Als er nu iemand naar binnen kwam zou hij gewoon de bureau stoel naar voren gooien waardoor de persoon om zou vallen en Harry weg kon rennen. Een gaap verliet zijn mond en de wallen waren duidelijk te zien onder zijn ogen. De hele nacht was hij wakker gebleven en wachtte in spanning af voor wat er zou kunnen gebeuren. De deur zwaaide open en zo gedacht zo gedaan. De stoel vloog naar voren en geschreeuw vulde de gangen. De persoon werd zijn kamer uit gerold en knalde tegen de muur op. Voorzichtig liep Harry naar zijn deur en keek om het hoekje. Daar vond hij Louis die half over een omgevallen stoel heen lag. Kreuntjes verlieten zijn mond en soms ook kleine piepjes. Wat Harry niet wist was dat Louis diepe sneeën op zijn borstkas had zitten en dat hij deze morgen met moeite op kon staan en naar zijn klerenkast kon lopen waar hij zijn eerst zo geliefde streepjes truitjes vond. Bang om ze aan te raken stond hij een half uur te twijfelen over wat hij moest doen. Uit eindelijk wist hij toch een trui te pakken en het helemaal te bestuderen met als conclusie dat er niets aan de hand mee was. Voorzichtig trok hij het truitje over zijn hoofd en de stekende pijn begon al. Niet van nieuwe sneeën die werden gemaakt, nee van de oude waar nu een stukje stof tegen werd geduwd. Nog nooit had Louis zoveel pijn in zijn leven gehad dacht hij, totdat hij nu over Harry zijn bureau stoel hing. Angstig keek Harry om zich heen en kwam er achter dat de kust veilig was. Snel holde hij naar zijn beste vriend en knielde naast hem neer. Hij hielp hem met de stoel van hem af te krijgen en trok hem in een knuffel.
‘Sorry,’ mompelde Harry schuldig. ‘Ik was gewoon bang dat je… Het was gewoon een stom ongelukje’ verbeterde de vermoeide krullenbol zich zelf.
‘Het is al goed,’ piepte Louis om zo uit Harry zijn knuffel te kunnen ontsnappen. Zonder zijn bovenlichaam te verbuigen stond Louis op en liep met Harry aan zijn zijde de trap af. Als er iets achter hun kraakte greep Harry onmiddellijk naar de hand van Louis en kneep er zachtjes in. Harry was bang dat Louis zou merken dat er iets anders was, maar Louis was te druk bezig om zichzelf niet te bezeren of argwaan te wekken. Het bureaustoel ongeval had wel een voordeel. Nu had Louis wel een excuus als iemand vroeg wat er met hem was en kon hij de pijn uitleggen. Al zou hij deze pijn nooit kunnen beschrijven. Het was ondraaglijk. Daarom genoten de aanrichters hier intens van. De pijn, de ongemak en de spanning die er in het huis hing was pure entertainment voor hun.

De foto bij dit hoofdstuk heeft echt helemaal niets te maken met dit hoofdstuk, maar ik vond het plaatje melig .