023

Seth Clearwater

Fluitend liep ik door de gangen heen. Ik had me nog nooit zo goed gevoelt, alles leek perfect te gaan. Toen ik het lokaal vond waar Rachel zat keek ik eventjes door het raampje heen, en zag haar daar zitten naast Eva. Ze waren hevig in discussie, en nieuwsgierig vroeg ik me af waar het over zou kunnen gaan.
Rustig wachtte ik tot de bel ging, en zodra ik in de stroom mensen die uit het lokaal kwamen Rachel zag pakte ik haar bij haar pols en trok haar naar me toe. Ik zag de schrik in haar ogen, die daarna plaats maakte voor een lieve blik. Een glimlach lag rond haar lippen en ze zuchtte even.
''Je liet me alweer schrikken.'' waren haar simpele woorden. ''Ik zocht je.'' herhaalde ik de woorden die ik eerder had gezegd vandaag met een grijns. ''Je hebt me gevonden.'' grinnikte ze op haar beurt. Ik knikte en duwde een kusje op haar neus. ''Kom. Dan gaan we gelijk.'' zei ik rustig en ze trok even haar wenkbrauw op. ''Waar heen? En mijn tas dan? Er zitten schoolspullen in.'' protesteerde ze op mijn voorstel en ik haalde mijn schouders op. ''Naar het strand. En je tas kun je laten liggen, of meenemen. Wat je het leukste vind.'' zei ik vrolijk en ik begon haar achter me aan te trekken.
Wederom verliet een zucht haar lippen, maar toen ik om keek zag ik dat ze een lach op haar gezicht had. Ik sleurde haar achter me aan de school uit richting mijn motor. Ik liet haar pols los en ging zitten waarna ik mijn helm opzette en naar haar om keek en een helm voor haar vast hield.
''Klim op mijn edele ros prinses, dan ontvluchten we samen dit vreselijke oord.'' zei ik theatraal en lachend pakte ze de helm aan. ''Mijn redder.'' zuchtte ze sarcastisch en stapte achterop. Toen ik haar armen om mijn middel voelde startte ik de motor en reed gelijk weg.

Hand in hand liepen we langs de kust, net ver genoeg van het water af dat het onze voeten niet raakte. Op dit moment had ik geen zin om zeik natte voeten te krijgen.
Mijn blik gleed af naar Rachel, wiens haren vrolijk door de wind heen en weer wapperden. Haar blik was op het zand gericht, en ze was duidelijk ergens over aan het nadenken. De hele middag leek ze al afgeleid, en ik was ondertussen nieuwsgierig geraakt naar waar ze over dacht.
''Rachel?'' vroeg ik twijfelend. Haar blik vond de mijne en met een glimlach keek ze me aan, wachtend op wat ik wou zeggen. ''Je bent afgeleid, waar denk je allemaal aan?'' ging ik verder met een glimlachje. Een schuldige blik kwam in haar ogen en ze beet even op haar lip, om voor een moment haar blik af te wenden.
''Ach. Je weet wel. School dingen enzo..'' mompelde ze uiteindelijk vaag als antwoord. Ik zuchtte, maar produceerde toch een glimlach op mijn gezicht. ''Heb je er genoeg over gedacht om mij weer aandacht te geven?'' zei ik grappend en ze lachte eventjes zachtjes. ''Sorry. Het was niet mijn bedoeling om je te negeren.'' zei ze en ze glimlachte even naar me.
Ik stopte met lopen en verbaasd keek ze naar me om. Langzaam trok ik haar terug aan haar hand, zodat ik mijn armen om haar heen kon slaan. ''Dat weet ik.. Gewoon bij je zijn is eigenlijk al genoeg..'' mompelde ik en ze grinnikte eventjes. ''wat zeur je dan over dat ik afgeleid ben. Ik loop naast je.'' zei ze, en een vrolijke twinkeling zat in haar ogen. Ik grijnsde en schudde mijn hoofd. ''Kom eens hier gek.'' zei ik zacht en ik duwde mijn lippen weer op die van haar.