Hoofdstuk 32

"Heb je al iets leuk gevonden?" Vraagt Niall die aan komt lopen met de drankjes en een bakje nootjes.
"Not yet." Antwoord ik terwijl ik verder zap.
Dit is echt geweldig. We hebben een perfecte plek. De serveerster wees ons een bank met scheef ertegen over een tv en een tafel in het midden. In het hoekje van het restaurant/café. Het leukste is nog dat iedere bank of stoel een eigen tv heeft en raar genoeg heeft niemand overlast van elkaars tv. Tja, dit is America. Alles kan hier.
Opeens verschijnt Demi Lovato op het beeld.
"Toch wel." Verbeter ik mezelf.
Niall komt naast me zitten, overhandigt me mijn drankje en kijkt aandachtig mee.
"Sonny With A Chance." Merkt hij op.
Ik knik: "Herhalingen dus."
Zijn beurt om te knikken.
Sonny With A Chance was lang mijn favoriete programma. Demi is al lang mijn idool en haar dan zo vaak op tv zien was helemaal geweldig. Jammer dat ze gestopt is met de show, maar wel begrijpelijk.

"Toch blijft het leuk." Zeg ik nadat de eerste van de twee afleveringen is afgelopen.
"Klopt, maar toch..."
"Maar toch?" Herhaal ik.
"Als je erover nadenkt. Hoe ze zich toen echt voelde..." Legt Niall uit.
"Broken en bruised." Vul ik in.
Niall knikt.
"Kende je haar in die tijd al?" Vraag ik geïnteresseerd.
"Nee, helaas niet." Antwoordt hij.
"Ze was wel al een van mijn idolen, maar we waren nog niet bevriend. Ik zat nog niet in One Direction dus ze wist ook nog totaal niet wie ik was." Voegt hij toe.
"Zoals ik een paar weken geleden was voor jullie?"
"Precies ja!"
"Lijkt me geweldig om haar als vriendin te hebben."
"Is het ook! Ze is nog liever in het echt dan op tv." Niall klinkt enthousiast.
"Tja... Ik zag dat ze X-Factor Jugde wordt. Kan niet wachten." Zegt ik bijna even enthousiast.
"Ja! Ze vertelde me over de eerste opnames. Zij en Simon worden echt bff's." Ik denk dat ik niet meer over dat enthousiasme heen kom, dus lach ik maar.
"Nootje?" Vraagt hij, zodra we uitgelachen zijn.
Ik knik en kijk naar het het schaaltje waar net nog een hoop nootjes inzaten. Nu zitten er nog maximaal 5 nootjes in. O ja, bijna vergeten. Ik ben onderweg met Niall Horan.
Ik pak er een stuk of drie en zeg bedankt.
"Ik vraag me wel af hoe het kan dat je die wonden niet zag." Begin ik om geen stiltes te laten vallen.
"Visagie. Je wilt niet weten hoeveel je daarmee kan verbergen."
"Maar dan waren er dus toch mensen die het wisten."
Het lijkt alsof Niall nu pas goed erover gaat nadenken.
"Klopt... Misschien deed ze dat zelf?" Ik hoor zijn hersenen kraken.
"Oh ja... Natuurlijk!" Antwoord ik.
"Maar uhm... Hoe vind je het hier zo met ons?"
"Geweldig! Echt heel leuk!" Oké, ik heb zijn enthousiasme van toen net toch wel verslagen.
"En jullie met mij?" Vraag ik hem op mijn beurt.
"Jullie of jij?" Vraagt hij terug.
Wat bedoelt hij?
"Uhm jullie?" Antwoord ik aarzelend.
"Leuk! Eindelijk een fan waarmee we serieus lol kunnen maken en niet om de vijf seconden zegt: I love you." Antwoordt hij dan weer op zijn beurt.
Serieus lol maken... Das ook nieuw.
"En jij?" Vraag ik door, nu wil ik ook weten wat hij precies bedoelde.
"Perfect." Antwoordt hij kort af.
Wacht wat?
"En jij van mij?" Gaat hij snel verder.
"Mij of ons?" Pest ik hem.
Natuurlijk snap ik dat het mij moet zijn, hij heeft me al naar One Direction als groep gevraagd.
"Ons." Speelt hij mee.
"Daar heb ik al op geantwoord." Doen alsof je dom bent is toch moeilijker dan ik dacht.
"En mij?" Zijn imitatie van mij is niet echt goed... Maar toch.
"Leuk! Eindelijk een fan waarmee ik serieus lol kan maken en niet om de vijf seconden zegt: I love you." Imiteer ik hem, beter dan hij mij imiteert.
"Misschien wel." Dit klinkt niet als het meespelen van het spel. Hij klonk serieus en mysterieus.
"Hoezo?"
"I love you."
"I love you too."