The dark Brown Dog

Ik slenterde terug naar huis en zakte neer in de zetel. Kimmy was gaan jagen en Edward zat bij Bella. Ik verveelde de rot en ging na 2 uur naar tv kijken naar het bos. Na een tijdje te hebben gewandeld zag ik in de verte een houten kruis uit de grond steken. Ik glimlachtte en liep wat vlugger. Misschien zou ik me wat beter voelen als ik al mijn gedachten bij het graf even op een rijtje kon zetten. Maar toen zag ik plots een donkerbruin beest op de platte steen liggen. Het was een hond. ‘Wegwezen!’ Siste ik kwaad. De hond stond op en blafte naar me. Ik sprong naar achter. ‘Heb je me niet gehoord? Wegwezen stom beest!’ De hond gooide zijn kop in de lucht en begon te janken, neen... Het was eigenlijk een soort wolvengehuil.
Er sneed plots pijn door mijn borstkas. Het gehuil deed me denken aan Timo en de roedel. Ik snoof. ‘Blijf dan maar...’ Mompelde ik terwijl ik bij de graf ging zitten. De hond blafte weer en duwde zijn kop tegen mijn rug. ‘Wat moet je!’ Mopperde ik. Wat was dat voor een raar beest! De hond keek me even doordringend aan. Ik kreeg geen adem meer. Ik geloofde er niets van.
Maar toch. Ik aaide het beest aarzelend, en de hond ging tevreden liggen en groef met zijn poten in mijn trui. ‘Wat ben jij voor een rare hond!’ Lachtte ik. De hond gromde en ik schrok. Wat had dat beest grote tanden. ‘Wolf dan!’ Verbeterde ik mezelf vlug. ‘Een rare maar slimme wolf...’ Enger kon gewoon niet!’ De “wolf” Blafte blij en liep rondjes rond me. Ik stond verward op. ‘Ok even serieus, wat moet je van me!?’ Ik schudde mijn hoofd. God, ik was echt gek geworden. Een vampier die in een bos tegen een hond aan het praten was die volgens hem ook nog eens een wolf was.
De hond jankte ik knielde voor het beest neer. ‘Wat wil je me vertellen, wat wil je?’ Fluisterde ik terwijl ik zijn kop tussen mijn 2 handen vast nam. ‘Een woning!’ Hoorde ik plots. Ik schrok me rot en sprong met een schreeuw recht. Hijgend keek ik om me heen. Wie was dat? Nu was er niemand meer te zien. De wolf blafte. Ik ging weer op mijn knieën zitten. ‘Was jij dat?’ Mompelde ik aarzelend. ‘En of!’ Ik schrok weer. De wolf keek me aan met zijn pikzwarte ogen. Nu had ik het door. ‘Timo?’ Ik zakte neer op de grond en Timo legde zijn kop op mijn benen.
Hij bromde goedkeurend toen ik op zijn kop krabbelde. ‘Hoe komt het dat ik je kan horen?’ Vroeg ik verward. Timo hief zijn kop op. Zijn mond bewoog niet maar ik hoorde de menselijke vertrouwde stem van Timo weer. ‘Ik was de baas van de roedel, en ik ben als een wolf gestorven en ben dus teruggekeerd als wolf. Maar alleen jij kan me horen, dat heb ik zelf gekozen!’ Ik schudde weer mijn hoofd. ‘Fantastisch!’ Mopperde ik. ‘Je kan bij ons komen wonen als mijn hond!’ De wolf zuchtte hoorbaar. ‘Goed dan zeker!’ Ik grijnsde. ‘Kom mee! Dan gaan we een mand voor je kopen in de dierenwinkel!’ Na de beet die ik toen kreeg van Timo in mijn kont kon ik volgens mij zeker 2 weken niet meer zitten.